Valentijnsdag vandaag. De eerste keer in jaren dat ik die dag alleen doorbreng. 2008, 2009, 2010, 2011, 2012 en 2013 had ik Judica steeds om de dag mee op te fleuren. Vandaag heb ik alleen mijn nieuwe knuffelpelikaan van de bloedbank. Geen reden voor somberte, maar wennen is het wel.
Ik kwam net het eerste berichtje tegen dat ik ooit van Judica heb gekregen. We hebben elkaar op een datingsite ontmoet en zij was destijds degene die het eerste contact legde. Leuk om terug te lezen. Meteen vielen me een paar woorden op: gansje, metro, wannabe, complex, eng en serieverkrachter. Een opmerkelijk berichtje. Er stonden ook al wat afspraken in: Judica zou me leren skaten, snowboarden en surfen als ik haar zou leren stijldansen. Allemaal gedaan. Klaar!
7 jaren zijn sindsdien voorbij gevlogen op de vleugels van de liefde, met de wind van wilde plannen mee, gemaskeerd door een nevel van alledaagsheid. Tijd heelt alle wonden, maar het dooft ook alle vuren.
Vandaag op Valentijnsdag kwam er een intrigerend krantenbericht uit 2005 voorbij:
Katja Schuurman is verliefd, smoorverliefd zelfs. Op Thijs Römer. Het tweetal leerde elkaar kennen op de set van de AVRO-serie "Medea". Ze zijn onafscheidelijk en het schijnt dat ze hun liefde willen beteugelen met een huwelijk.
Een typisch gevalletje Freudiaanse verspreking. Zonder het zo bitter te bedoelen: misschien is het huwelijk ook wel vooral een beteugeling van de liefde. Zolang je liefde geen naam geeft, zolang je het niet in een bepaalde vorm probeert te dwingen, zolang kan het nog alles zijn.
Liefde verhoudt zich tot het huwelijk als Schrödingers kat tot het openmaken van zijn doos. Schoonheid laat zich niet bevatten en wie toch een poging waagt om wonderen te begrijpen, zal nooit meer op de zelfde manier betoverd kunnen raken. Als je het geheim eenmaal kent, is een goocheltruc ook niet half zo leuk meer. Nee, laat de doos dan liever dicht en geniet onbevangen van de oneindigheid aan vormen waarin liefde bestaat.
Dit alles wil niet zeggen dat ik niet meer in het huwelijk geloof. Integendeel: ik vind het nog steeds een mooi instituut. Maar het beteugelt wel de liefde, het beperkt welke kanten zij zich op kan ontwikkelen. Die les heb ik geleerd. En daarom, zo neem ik mezelf voor, is er ook geen reden om bitter over de liefde of het huwelijk te zijn; er is slechts reden tot blijdschap. Immers, als het huwelijk de liefde beteugelt en haar glans ontneemt, dan is de liefde kennelijk iets heel moois en teers. Net als een vlinder; die is prachtig in zijn vlucht, maar eenmaal op een speld geprikt rest er van zijn betovering al snel nog slechts een stoffige schim.
Liefde moet, net als een vlinder, gekoesterd worden. Valentijnsdag is daarom zo’n mooie dag: het is een dag van bewuste koestering van het ongerepte, van het onbeteugelde. Voor alleenstaanden, voor nieuwverliefden en voor langgetrouwden van even groot belang: het is een dag om herinnerd te worden aan de kwetsbare pracht van vlinderende liefde. Bewonder haar, maar probeer haar niet te vangen…