Ik denk nog best vaak aan toen en ik vraag me af of zij er nog weleens aan terugdenkt. ‘Toen’ klinkt lang geleden. Het voelt als iets uit een ander leven, als iets dat eeuwen terug gebeurd is. Ik weet niet eens meer waarmee het allemaal begonnen is.
In mijn zucht naar antwoorden op dat soort vragen keek ik net nog eens mijn chatlogs door. Als ik me niet kon verschuilen achter het feit dat zulke logs automatisch gemaakt worden, zou me terecht een stoornis verweten kunnen worden. Alles willen bewaren, willen behouden, dat is niet gezond. Ik stuitte op een gesprek in mei. Ze vertelde dat ze het had uitgemaakt met haar vriend. Gek. Ik heb me nooit echt gerealiseerd hoe snel alles toen is gegaan. Ze had met hem willen trouwen. Hoop dat ze dat nog een keer doet. Weet niet waarom, maar dat lijkt ineens heel logisch.
Eigenlijk lag ik al op bed. Het is weer veel later geworden dan ik van plan was. Toch ben ik mijn bed uit gekomen om dit nog even te typen. Waarom? Een grondige analyse zal wel uitwijzen dat het ijdelheid is, maar ik wil liever denken dat er een oprechter motief achter steekt. Mijn oogleden vallen dicht als ik dat niet actief verhinder, dus me verstoppen achter het excuus dat ik niet kon slapen zou koppige waanzin zijn. ‘Het is fijn om later je eigen gedachten terug te lezen.’ Dat klinkt al beter. Het is ook inderdaad fijn. Sommige gedachten moeten op papier nog even rijpen voordat ze goed begrepen kunnen worden. Ik denk al minder aan toen…