De ventilator blaast me wat koelte toe. Het baat weinig. Mijn hoofd is heet van woede, frustratie en angst. Achter de tralies ligt een ‘felang’ op één wit oor zacht te ronken. We wachten op de politie. Aan het bureau zit een Thaise man wiens officiële functie me volledig ontgaat. Naast me zit de echtgenote van de Thai die een half uurtje eerder nog lag te kermen op het hete asfalt.
Ik heb al geprobeerd de situatie uit te leggen. De lijntekening, achterop een of andere notitie in onleesbaar handschrift, is daarvan getuige. Het geeft de hoofdstraat weer met daaraan de zijstraat waarvan wij op onze scooter kwamen aangereden. Voor de zekerheid en om te laten zien dat ik me van alle verkeersregels bewust was, staan op de tekening ook een stopbord voor de zijstraat en een snelheidslimiet voor de hoofdweg gekrabbeld. Ik moet heftig aandringen om in Engels aangesproken te worden. “Speak English, I don’t speak Thai. Speaking Thai is impolite!”
Al een aantal keer heb ik aangegeven dat ik best wat geld wil geven zodat haar echtgenoot zijn medische kosten kan betalen, maar dat ik zeker niet van plan ben om schuld te aanvaarden of te beloven een idiote doktersrekening voor mijn rekening te nemen. Ik leg nog maar eens uit dat wij netjes stil stonden, maar dat meneer veel te hard reed en daardoor niet tijdig kon remmen. Bovendien verdenk ik hem ervan wat gedronken te hebben. Dat alles wordt verstaan, maar niet beantwoord.
Het geld dat ik aangeboden heb is te weinig, wordt me steeds verteld. Ik moet wachten op de politie en de hele doktersrekening betalen, wat die ook moge bedragen. Als ik vraag of ik buiten mag wachten wordt me dat bruut geweigerd. Mevrouw en de onduidelijke man achter het bureau spannen samen in hun poging mij dat duidelijk te maken. Ik kijk nog eens naar de ongelukkige tourist achter de tralies en dring niet verder aan.
Dan bedenk ik me dat ik misschien wat hulp zou kunnen gebruiken. Direct na de aanrijding had ik de sleutels van de scooter al aan Judica gegeven en haar gevraagd naar huis te gaan. Beter om het alleen te regelen. Je weet het met die Thai nooit. De telefoon zit nog in Judica’s tas en die staat inmiddels thuis. Ik besluit het erop te wagen en de pafferige bureau-Thai om een belletje te vragen. Uit mijn portemonnee pak ik het kaartje van de duikschool en ik vraag of ik het nummer dat erop staat mag bellen.
Het visitekaartje wordt uit mijn hand genomen en bestudeerd. De Thai en mevrouw overleggen en ik hoor ze de naam van de Thaise eigenaar van de duikschool noemen. Misschien een bekende van ze? Ik weet dat hij in aanzien staat, maar of dat me helpt? Het telefoontje hoef ik niet meer te plegen. Mevrouw draait als een blad aan de boom om in de wind en begint over geld. Op mijn bod van 50 euro ontving ik nu ineens een tegenbod: 75 euro, dat zou moeten volstaan. Ik besluit eieren voor mijn geld te kiezen en niet meer over geld te zeuren. Uit mijn zorgvuldig verborgen gehouden portefeuille haal ik het geld. Iedereen kijkt opeens weer vriendelijk en nu de zaken gedaan zijn wordt er gegroet. Mevrouw biedt me een ritje naar huis aan en ik besluit maar een stukje mee te rijden, gewoon om goede wil te tonen.
De laatste kilometer loop ik naar huis. Ik weet dat Judica op me wacht en waarschijnlijk ongerust is. Alles ging zo snel dat ik geen tijd had gehad te zien of ze zich bezeerd had. Alles leek okee, maar toch… Eenmaal thuis blijkt alles in orde. Judica was natuurlijk bezorgd, geen idee hebbend wat er te gebeuren stond. Wonder boven wonder blijkt onze scooter bepaald niet de schade te hebben geleden die meneer wel te incasseren had gekregen. Zonder krassen staat hij op z’n vertrouwde plek onder de boom.
Ik vertel Judica dat alles met een sisser is afgelopen. Meneer had een paar nare schrammen op z’n linkervoet opgelopen, maar de voet zelf was verder niet gebroken, hooguit wat gekneusd. Een vliegensvlugge röntgenfoto had dat terwijl ik op het bureau zat uitgewezen en mevrouw was niet te onvriendelijk om me dat weetje te onthouden. Wiens schuld het nu precies was blijft onduidelijk. Wij stonden netjes te wachten om de kruising op te draaien, maar moesten dat door de steilte van de zijweg wel al op de kruising doen. Meneer reed veel te hard. Hij lijdt nu de pijn en wij zijn een dagbudget armer. Zand erover en niet meer over praten.