Ik kan maar moeilijk afscheid nemen van dingen. Dingen in het algemeen en dierbare dingen in het bijzonder. Ik weet niet hoe het komt, maar ik moet al gauw ettelijke seconden nadenken voordat ik kan besluiten een mailtje dat geen spam is (maar dat ik waarschijnlijk nooit meer terug zal lezen) maar weg te gooien.
Vanavond stuurde een meneer me een berichtje dat reageerde op een advertentie op Marktplaats. Oude advertentie al en het te koop aangebodene was niet langer te koop (ik had besloten het zelf maar te houden; teveel gehecht). Ik reageerde braaf met een kort ‘Helaas, pindakaas’ en moest toen besluiten wat met het zorgvuldig opgestelde berichtje van meneer huppeldepup te doen (berichtje is weg, kan niet meer opzoeken hoe hij heette! Oh had ik maar nooit…). Als je het nooit meer leest, dan is het nutteloos. Dan vervuilt het de lijst. Maakt het dat je de berichtjes die je wel wilt herlezen niet meer terug kunt vinden. Ik heb het dus weggegooid. Raar gevoel. Weggooien.
Een collega van me blijkt dichter te zijn. Wow! Ik heb meteen zijn laatste bundel besteld. Ben heel erg benieuwd. Hij schijnt veel te dichten over zijn overleden vader. Stiekem hoop ik iets herkenbaars te zullen lezen. De volgende keer dat ik mijn collega dan zie, kan ik dan een ‘hechtere band’ voelen. Voele dat we zielsverwanten zijn. Dat is fijn. Lastig alleen dat ik hem daarna nooit meer kwijt wil. Stel dat ik ooit nog eens bij mijn werk weg ga (en dat gebeurt vast), dan moet ik ook afscheid van mijn dichtende kamergenoot nemen. Weet nu al dat me dat niet licht zal vallen.
Mensen blijken mijn log te lezen en er waarde aan te hechten. Merkwaardige gewaarwording. Ik lees het ding zelf nooit en ging er eigenlijk vanuit dat de wereld mijn kloeke voorbeeld wel zou volgen. Misgedacht. Heb dus mijn log maar eens herlezen. Ik ben eigenlijk best leuk! Als ik niet wist dat ik het geschreven had, zou ik meteen vrienden met mezelf willen worden. Heel stom, maar ik lees een paar schrijfsels van mezelf en ik ben meteen aan mezelf… gehecht!