Vanochtend, op de fiets van station Delft Zuid naar de campus, heb ik dingen gezien die ik eerder zo nog niet gezien had. Ik fiets het stukje van amper 5 minuten al sinds maart en werkelijk nieuwe dingen heb ik dan ook niet ontdekt. Het is meer dat ik vanochtend beter gekeken heb dan normaal. Hoeveel neem je ongemerkt niet voor lief als je om je heen kijkt? Een paar jaar geleden was er in de late uurtjes een advertorial op tv te zien waarin werd beweerd dat iedereen een fotografisch geheugen kon trainen. De verkoper had zelf naar verluid de cursus al gedaan en beweerde dat hij zich bijna alles wat hij toevallig op z’n wandelingetje naar de studio had gezien voor de geest kon halen.
Een jaartje geleden deed ik mee aan de BNN iq-test. Pas ver nadat hij op tv was geweest. Mijn toenmalige projectleider was benieuwd naar mijn score. Met wat slimme manipuleertrucjes wist hij me te overtuigen en liet ik me met de test in. Een van de onderdelen – mijns inziens ten onrechte – was een geheugentest. Na het zien van een filmpje van een minuutje, werd je gevraagd naar details. Niet de haarkleur van de vrouw op de voorgrond – neen! – naar de kleur van de auto die ergens in de verte te zien was werd gevraagd. Een test waar ik jammerlijk voor faalde. Zoveel zie ik helemaal niet als ik kijk. Overigens wel een teken aan de wand dat mijn hartslag na afloop van de test hoger was dan mijn iq. Ik raakte zo gestresseerd van de prestatiedruk die ik voelde en de schijnbare oneerlijkheid van de test, dat ik na afloop helemaal van slag was.
Maar goed, vanochtend op de fiets zag ik dus meer dan gewoonlijk. Ik zag roeiers. Die zie ik vaker, maar zelden realiseer ik me tegelijkertijd dat half 8 in de ochtend wel vroeg is om al in een wedstrijdboot te zitten. Ik zag schoorstenen. Vier stuks, aan elkaar gemetseld. En een oud huisje met een klein torentje. Nooit eerder gezien! Dit alles het gevolg van beter kijken, van bewust kijken, van b-kijken. Ik ga het vaker proberen, echt kijken, bekijken…