Gisteren kwamen we al in Kuala Lumpur aan, maar erg veel moed om grote dingen te doen hadden we nog niet. Dat gehobbel met die minivan was met name mij niet in de koude kleren gaan zitten. Van het heftige bochtenwerk aan het begin van de rit was mijn maag wat van slag geraakt en de anti-allergiepil van de avond tevoren had me erg duf weten te maken. Maar goed, vandaag een nieuwe kans.
De nacht in ons hostel was kouder dan gedacht. Uit zuinigheid hadden we geen A/C besteld, maar zelfs met alleen de ventilator aan kregen we het vannacht nog best koud. We zijn duidelijk aangepast aan het klimaat (of gewoon zeikerds). Vanochtend hebben we ontbeten bij de 7-eleven, want we hadden weinig zin om er gedoe van te maken. Gewoon een paar witte puntjes gevuld met kaya (eierjam met kokos) en gaan met die banaan.
Voor de lunch hadden we afgesproken met Anton, een Wit-Rus die we op Koh Tao ontmoet hadden. Om tot die tijd nog wat te doen te hebben, besloten we Times Square maar eens te verkennen. We hadden begrepen dat Times Square een vele verdiepingen hoog marktgebouw was, maar daar kwamen we een beetje bedrogen mee uit: het bleek gewoon een enorme shopping mall te zijn, zoals KL er zovelen rijk is. In zo’n winkelcentrum is normaliter niet veel te doen en we verwachten dan ook weinig. Judica trakteerde zichzelf op een lekkere sandwich van SubWays (want aan Amerikaanse restaurants is op Times Square geen gebrek) en daarna stiefelden we door naar de 6e verdieping.
Op de plattegrond stond aangegeven dat in het gebouw een ‘theme park’ was. Dat hadden we in Penang ook al eens zien staan en het bleek dan om een gokhal te gaan. Evengoed nieuwsgierig heb ik Judica meegesleurd om tot een verrassing te komen: een deel van de wolkenkrabber bleek tussen de 5e en de 10e verdieping te zijn opengewerkt om een waar indoor-pretpark te herbergen. Behalve diverse kermisattracties was er ook een heuse (en geen kinderachtige!) achtbaan. We hebben hem niet in werking gezien, maar het zag er best angstaanjagend uit.
Uiteraard was er bij het pretpark ook een ouderwetse gokhal en dit keer konden we ons niet bedwingen. We hebben voor 3 euro aan tokens gekocht en zijn losgegaan op de apparaten. Eerst een paar spelletjes Streetfighter 4 tegen elkaar. Ik heb Judica helemaal ingemaakt, ha! Daarna de airhockeytafel bedwongen: 6–5 voor Judica. En om het helemaal af te maken zijn we allebei nog een paar rondjes op de motorfiets wezen scheuren. Met 150 door de bocht… dat deed ons terugdenken aan de goede oude tijd in Vietnam…
Rond twaalf uur hebben we Anton van de monorail opgepikt. Overigens ook een fantastische uitvinding. Ik was er meteen gek op. Kleine metrostellen die in de lucht op een enkele betonnen balk balanceren. Veel minder lelijk dan die grote metroviaducten. Maar goed, Anton dus: hij zag wat grauw en was duidelijk minder blij dan op Koh Tao. We hebben hem geprobeerd wat op te monteren en zijn daartoe maar een stukje de stad in gelopen richting de Petronas torens.
Gek genoeg lijken die op 4 na ‘s werelds grootste torens als je eronder staat helemaal niet zo hoog. Ze reiken bijna een halve kilometer de hemel in, maar zouden ook voor 100 meter hoog kunnen doorgaan. Het menselijk ook is duidelijk niet zo kritisch meer voorbij ‘heel hoog’. Erin konden we jammer genoeg niet, maar rondom de torens zijn een groot winkelcentrum en park opgetrokken. We hebben daar wat rondgekeken en ons verbaasd over de vele dure winkels. In het park vonden we wat rust en konden we de torens ook van een afstandje bekijken.
(Toevoeging van Judica: In het park was ook een soort zwembad ruimte, blauwe tegels, schoon water, je kent het wel. Er stonden twee vrouwelijke wachters bij en ik mocht niet eens het water inlopen. Als ik de richting opliep werd er streng gefloten en gewezen. Geen idee waarom niet. Bij de schommels even later hetzelfde, ik heb twee keer heen en weer gezwaaid voordat er gehoofddoekte beambte mij gebaarde van de schommel af te gaan.)
Na een kop koffie bij Starbucks hebben we Anton weer terug op de monorail naar huis gezet en zijn we zelf nog even bij een grote electronicamall langsgelopen om de laatste ringgit die ik nog van mijn verjaardag over had op te maken. Onze nieuwe fotocamera produceert indrukwekkende hoeveelheden bytes en om die allemaal mee te kunnen nemen, heb ik nu een mooie ferrari-rode harde schijf gekocht. Het is een juweeltje. Oh, en we hebben nog een klein uitvouwbaar luidsprekertje op de kop getikt.
Gisteravond hebben we op mijn voorspraak Indiaas gegeten en vanavond mocht Judica kiezen: het werd Chinees. In een foodcourt vlakbij het hostel, midden in China-town kregen we voor weinig lekkere, peper-loze rijst met kip voorgeschoteld. We hebben ervan gesmuld en daarna rustig de avond op de kamer doorgebracht.