We liggen op bed met een grote bak ijs. Comfort food want vandaag weer eens een stressvolle middag. Zoals Michiel al zijn kant van het verhaal beschreef hier nog even mijn ervaring.
Na een heerlijke lunch op weg naar huis, bergje omhoog om op de hoofdweg te draaien. Terwijl Michiel naar links kijkt zie ik rechts een motor op ons afkomen. Ik roep ‘let op’ en Michiel kijkt om, in slow motion komt de motor steeds dichterbij. Te weinig tijd om nog vooruit te rijden. De bestuurder remt, slipt en schuift ons de laatste halve meter over het asfalt tegemoet. Ik spring half van de brommer af als deze ons raakt.
Binnen een halve seconde staan Michiel en ik weer op de been om ons over de Thai te buigen. Everything okay? We schuiven de motor en brommer aan de kant. Onze brommer reed niet dus ik was al bang dat hij stuk was maar Michiel hield een koel hoofd en haalde hem uit de versnelling. Mijn poging om de brommer te verschuiven gingen nu erg makkelijk en prompt duwde ik de brommer tegen de Thai aan die voor onze brommer was gaan staan en begon te kermen. Oepsiefloepsie.
Uit eerdere verhalen weten we dat je mensen hier blijkbaar goed af kunt kopen. Michiel probeerde het met een bod van 50 euro maar dat werd afgeslagen want ‘You were wrong’. Ik vraag Michiel of ik weg moet gaan, al het bewijsmateriaal meenemende en minder gedoe. Terwijl hij de man naar de 20 meter verder gelegen kliniek helpt probeer ik de brommer. De spiegel hangt scheef maar hij start.
Michiel komt nog naar buiten en ik zeg dat ik naar huis ga. Onderweg durf ik niet harder dan 20 en ben ik bang achtervolgd te worden. We horen zoveel verhalen over maffia op dit eiland. Thuisgekomen zet ik de brommer ‘boven’ neer zodat hij vanaf de weg niet gezien kan worden en ga naar binnen. Ik tril en maak me zorgen. Hoe gaat het met mijn lief? Heen en weer lopen, naar buiten en naar binnen gaan. Geen seconde rust in mijn hoofd. Een koude douche lucht wat op en ik neem me voor niet het ergste te denken en te wachten. In mijn hoofd komen beelden van Thaise gevangenissen naar boven, advocaten, rechtzaken en andere rampscenario’s. Kan ik misschien nog iemand bellen om te helpen? Michiel zei dat hij het zou afhandelen en ik wil hem niet in de weg zitten. Hij weet wat’ie doet.
Na 1,5 uur (viel nog mee al ben ik een bonk stress) wordt er op de deur geklopt. Hoopvol vraag ik ‘Michiel’ en kan ik hem in de armen vallen. Uiteindelijk viel het allemaal mee en zijn we met name geschrokken. Even knuffelen op bed en een bak ijs helpen daar wel bij.