Toen we vrijdag in Managua aankwamen, hebben we maar weinig meegekregen van de hoofdstad. Het was al donker en feitelijk hebben we alleen maar in een keurige taxi gezeten om daarna meteen een keurig hotel in geloodst te worden. Daarom zijn we Managua gisteren maar eens echt gaan begroeten. Vanuit het hotel zijn we richting een winkelcentrum een kilometer van het hotel vandaan gelopen. Onderweg kwamen we veel traliewerk tegen. Elk huis, zelfs die huizen die we eerder een hutje zouden noemen, is van onder tot boven afgezet met traliewerk. Ofwel heeft iedereen hier huisdieren die niet mogen ontsnappen, ofwel het is hier ‘s avonds niet zo pluis.
Een half uurtje wandelen later kwamen we aan bij een tamelijk luxe winkelcentrum. We hebben daar geld opgenomen voor onze komende week in Masaya, waar we op taalcursus gaan. We hebben meteen maar wat pennen en een schriftje gekocht. Dat heb je immers nodig op school, toch?
Bovenin het winkelcentrum zat ook een foodcourt. Tot mijn grote verbazing kon je daar behalve Nicaraguaans eten ook de McDonalds, Subway en nog zo wat fastfoodketens met een bestelling vereren. Ik ben zelf voor een traditionele middagmaaltijd gegaan (taco, wat vlees, bananenchips, bruine saus, en nog wat), terwijl Judica op safe speelde en wat witte rijst met kroketjes bestelde. Alles erg smakelijk.
Na nog wat rondbanjeren besloten we uiteindelijk maar een taxi terug naar het hotel te nemen. Het is hier echt benauwend warm; niet echt weer voor lange wandelingen.
Een tikkeltje uitgeblust van de warmte besloten we het verder maar rustig aan te doen. Een duik in het zwembad, wat lezen in een (knetterharde) ligstoel, dat werk. Na een uurtje of twee siësta te hebben gehouden begon het toch weer te kriebelen. Een kwartier later zaten we weer in een taxi op weg naar een grote markt, de Mercado Ricoardo Huebes.
Het taxiritje bleek 60 Cordoba te kosten (2 euro). Toen we instapten zat er al een passagier in de taxi. Later stapte er nog een vrouw bij in met haar zoontje. Het was een tamelijk kleine 4-deurs, dus we moesten wat inschikken. Tot onze verbazing begon de moeder naasst me haar zoontje in de taxi borstvoeding te geven. Kennelijk voelde ze zich op haar gemak…
De markt bleek een goede keus: echt fantastisch. Ze verkochten er van alles, terwijl op de achtergrond steeds de favorieten uit de Nicaraguaanse top-40 werden gespeeld. Met hulp van de Lonely Planet vonden we een lokaal eettentje waar we een heerlijke taco gevuld met rijst en bananen hebben verorberd.
Conclusie na een dag Managua: de stad is rommelig en niet echt mooi te noemen. De mensen zijn uiterst divers. Veel Westerse gezichten hebben we niet gezien, maar wel een breed spectrum aan mensen van Indiaans tot Spaans. Eigenlijk is het leven hier best goed te vergelijken met het leven in de grote steden van Azië, al lijken sommige mannen hier wel wat bedreigender uit de ogen te kijken dan de vriendelijke mannetjes in het Oosten. Waarschijnlijk iets om aan te wennen. Hopelijk leren we ze wat beter kennen als we hebben geleerd een woordje Spaans te spreken.
