Buitenlands schoon

Nederland is een klein land. Er wonen nog geen 20 miljoen mensen en minder dan 10 miljoen vrouwen. Er zijn zo’n 800.000 vrouwen in mijn leeftijdsgroep en het grootste deel daarvan is inmiddels onder de pannen. Ik zie net een paar jongens van mijn leeftijd op televisie die uit al die statistieken hun conclusies trokken: in Nederland was geen vrouw meer voor ze te vinden; ze moesten breder gaan zoeken. Uiteindelijk kwamen ze terecht in een voormalige Sovjet-staat om zich te vergapen aan quasi-Russisch schoon.

Ik vind dat maar curieus. Die jongens hebben een probleem: ze hebben geen vrouw en in Nederland zijn ze op. Daarom vliegen ze naar een ver land waar de vrouwen mooi en gewillig zijn en alle talen van de wereld spreken, behalve iets wat die Twentse jongens begrijpen. Perfect! Vrouwen kletsen toch maar uit hun nek; wel zo rustig als je niet naar ze hoeft te luisteren, omdat je ze toch niet kunt verstaan. Mijn bescheiden mening: die gassies proberen het ene gat met het andere te dichten. Ze lossen hun probleem op door een nog groter probleem op te zoeken.

Zit dat nou echt in onze genen, dat verlangen naar een partner? Je zou het haast wel denken. Het is een verlangen dat in kracht en destructiviteit niet voor de instincten van wilde leeuwen onderdoet. Dat is geen lot dat een mens vrijwillig zou kiezen, wel? Of… of is het misschien toch iets aangeleerds? Misschien een vorm van indoctrinatie of culturele bagage? Ik denk het wel. Volgens mij gaat dat ‘verlangen naar een partner’ niet wezenlijk dieper dan het verlangen naar een ‘mooi huis’ of een ‘snelle auto’: ik denk dat het grotendeels aangeleerd.

In ons hoofd is ooit de overtuiging ontstaan dat in je eentje gelukkig zijn niet kan. Daar is een ander voor nodig. Het is de vaste formule van films: een ongelukkige man vindt een ongelukkige vrouw, ze doen een rituele dans en worden eindelijk gelukkig als ze elkaar krijgen. We krijgen in ons leven veel van dat soort formules voorgeleefd. Formules die ons beloven dat we gelukkig worden als we een opleiding volgen, die ons beloven dat we gelukkig worden als we een mooi huis kopen, formules die ons beloven dat we gelukkig worden als we een snelle auto aanschaffen. Die ingesleten overtuigingen zijn goed voor de mens als soort: het houdt de economie gaande en zorgt voor een zekere orde. Maar ik denk dat mensen er niet per se gelukkig van worden.

Een vrouw uit de Oekraïene laat ik liever aan me voorbij gaan. Er is geen probleem en zeker niet een zo groot dat zulke drastische maatregelen overwogen zouden moeten worden. Er is een simpelere oplossing, denk ik: tevredenheid oefenen. Dat zouden die Twentse jongens ook kunnen doen: blij zijn met wat ze wel hebben. En misschien kunnen ze hier en daar wat schaven aan hun wat ruwe persoonlijkheden. Misschien vinden ze zo alsnog een vrouw; hoe dan ook zullen ze er veel meer van zichzelf door vinden. Gewoon in Twente.