“Ik word net zo gek als je oma.” Het zijn de laatste woorden die Michiel zich van mij herinnert. Eerder die ochtend was ik met onze witte Opel Kadett alleen naar het ziekenhuis gereden. Mijn vrouw was al vroeg vertrokken. Het jaar tevoren was ik werkloos geworden en nu moest zij de kost verdienen. Vreselijk. Een man moet voor zijn gezin zorgen. Ze noemde haar verdiensten een keer ‘haar geld’. Het voelde als een vernedering, als de onderstreping van mijn falen als man.
Om vijf uur ’s morgens moet je Gerard niet wakker maken. Daar houdt hij niet van. Dan is hij nog niet uitgeslapen, nog geen mens. Maar het is zijn lot om elke doordeweekse dag om vijf uur het bed uit te moeten. Aan het werk. Tegen wil en dank.
De vorige bewoner is hier dood gevonden, schijnt. Op de grond. Geen grote kamer, maar hij ruikt lekker fris. Er is duidelijk grondig schoongemaakt. Misschien is er wel een gespecialiseerd bedrijf voor ingeschakeld. Want die bestaan. Vast geen prettige baan.
Schoenen aan, jas aan, tas mee. Hij is klaar om te vertrekken. Het is maandagochtend en dat betekent naar de markt. Op het boodschappenlijstje staan de gebruikelijke zaken: een bruin brood van de bakker, vier sinaasappels en een kilootje aardappels van de groentenman, droogvoer voor de kat en twee ons kibbeling voor de lunch. Op zijn dooie akkertje wandelt hij naar het centrum. Vroeger liep hij sneller, maar nu is hij met pensioen. Het hoeft niet snel meer. En het kan trouwens ook niet meer.
“Je draagt een witte jurk, zo stel ik me voor. Hij is mooi en licht, zomers: heel elegant. Die japon past bij jou. Statig lopen we samen door de kerk naar het altaar. In het witte kerkje kleurt het glas-in-lood de aanwezigen. Je hebt een volle zaal getrokken. Net als die dagen na je geboorte.”
