Het was vandaag circus in Moskou. Afhankelijk van hoe je het bekijkt is Moskou eigenlijk altijd een groot circus. Maar vandaag hebben we een cirkeltje geprobeerd te maken: met de metro ringlijn 5 zijn we van halte getrokken, in de wetenschap dat juist op die lijn prachige metrostations zijn gebouwd. We werden gelukkig niet teleurgesteld. Er waren echt een paar prachtige stations bij, met enorme kroonluchters die het station met TL-buizen opfleuren en grote mozaïeken die de macht van de voormalige Sovjetunie verheerlijken.
Maar wat misschien nog wel het meest opzienbarende van onze metro-ervaring was, is de enorme souplesse van het ssyteem. De Metro is als een lichaam waarin je op elke plek de hartslag kunt voelen, er zit een strak ritme in en alles volgt dat ritme. De mensen lopen in het ritme van de Metro, de treinstellen arriveren en vertrekken precies op de maat en zelfs in de soms immens lange roltrappen is met wat goede wil het kloppen van het ondergrondse hart te voelen. De Moskovische Metro leeft en is kerngezond.
Een grappig verhaal, ons verteld door twee Nederlandse reizigers die vandaag in ons hostel arriveerden, gaat ook over de metro. Net als in Nederland gebruikt de Metro in Moskou tolpoortjes met chipkaarten. Het systeem werkt alleen volgens een iets andere filosofie. Waar je in Nederland voor dichte poortjes staat, staan in Moskou alle poorten wijd open. In Nederland openen de poorten (met wat geluk) als je er je pasje voor zwaait. In Moskou gaan de poortjes alleen dicht als je niet betaalt. En hoe! De ontwerper van het systeem, beslist een sadist, heeft bedacht dat wanbetalers flink voor gek gezet moeten worden. Ga je een poortje door zonder betalen, zo ervoeren onze Nederlandse medereizigers aan den lijve, dan schiet er op kniehoogte meteen een struikelstang tussen je benen en begint er een opgewekt circusmuziekje te spelen. “Dus jij denkt dat je bijzonder bent en niet hoeft te betalen? Vermaak ons dan maar met wat acrobatiek!”