Als je in een diepe put roept, een écht heel erg diepe put, dan komen je woorden niet meer terug. Dan kun je schreeuwen wat je wilt, maar alles verdwijnt. Je woede, je verdriet, je wanhoop en je geluk. Soms heb ik behoefte om dingen te schreeuwen, om verdriet eruit te huilen. Dan wens ik me zo’n put, gewoon ergens achter een deur in huis. In het begin zou ik die put best vaak gebruiken, maar ik denk dat na verloop van tijd de deur steeds vaker dicht blijft. Weten dat er een plek is waar je alles kwijt kunt is dan al genoeg.
Vanavond was het bal. Het was een kwelling. De hele week al hol ik van hot naar her. Eén grote, drukke boel. Geen moment rust. Vannacht was het te laat en hoe luxe 10 uur slapen ook moge lijken, het bleek niet genoeg om écht uitgerust wakker te worden. Een verjaardag vanmiddag. Eerst een beetje stil. Op het gênante af. Later wel gezellig. Ik was al versleten voordat ik op het bal aankwam. En nerveus ook, gek genoeg. Weet niet waarom. Misschien voorvoelde ik dat ik er niet gelukkig van zou worden. Bang voor de duisternis diep van binnen.
Het blijft moeilijk om haar daar tegen te komen. Een kwelling is het. Zeker op een bal. Vanavond had ze weer iets heel flatteus aan. Zelf gemaakt, kennelijk, maar je zag het niet. Het is een wonderlijk schepsel, die vrouw. Er blijft iets magisch aan haar. Ik kan het niet goed verklaren. Des te moeilijker om die enorme afstand te voelen. Zo dichtbij en toch onbereikbaar. Zo is het. Het is raar om jezelf te realiseren dat van alle vrouwen in de zaal, zij de enige is die werkelijk onbereikbaar is. Met de rest, met of zonder vriend, heb ik geen historie. Daar liggen de kaarten als het ware nog gedekt op tafel. Maar zij heeft m’n hand gezien. Inmiddels zijn de kaarten opnieuw geschud en gedeeld, maar met haar is het spel gespeeld. Ik moet aan m’n pokerface werken…