Het is winter en ik merk het. De winter voelt als een plakkerige saus aan die me tegen wil en dank is overgoten en me het zicht op de werkelijkheid een beetje ontneemt. Ik ben nooit dol op de kilte van de winter geweest, maar dit jaar overvalt hij me meer dan ooit. Ik zit thuis te somberen en merk hoeveel moeite het me kost me niet over te geven aan de drang me helemaal in de dipsaus weg te laten zakken.
Een paar weken geleden ben ik op wintersport geweest. Snowboarden, voor het eerst van m’n leven. Het was een hele schizofrene belevenis. Overdag, op de plank, was een groot feest. Nee, ik ben geen held en heb het heel rustig aan gedaan, maar elke keer dat er iets nieuws lukte, gaf toch wel een kick. Maar ’s avonds, dan ging het minder. Om een of andere reden werd ik ’s avonds door somberte overvallen. Vermoeidheid zal daarin wel een rol gespeeld hebben. En de vreemde omgeving. Maar toch is dat jammer. Waarom kan het tijdens wintersport niet gewoon altijd overdag zijn? Dat je een pilletje inneemt om weer gereinigd, fit en vitaal te zijn voor een volgende afdaling?
Ik verheug me werkelijk op het schijnsel van de eerste lentezon. Het is het moment waarop bloemen hun kopje opsteken en ontluiken. En het is het moment waarop er opnieuw een boodschap van hoop de wereld in gestuurd wordt. In het voorjaar herreist de jeugd uit de koude as van de uit ouderdam gestorven winter. Stiekem denk ik ook wel dat er een soort strijd aan ten grondslag ligt: het voorjaar kruist aan het begin van het jaar de degens met Winter en in dat duel (dat soms langer en soms veel korter kan duren), delft de koude uiteindelijk het onderspit. Je merkt aan het voorjaar echter wel of het een zware strijd was: heeft Winter het rustig aan gedaan, de laatste maanden van het oude jaar, dan kost het Lente veel meer kracht zijn plek op de vorige generatie te veroveren en straalt zijn zonnetje minder warmte op ons af. Vaak wordt hij dan al snel door Zomer afgelost.
De afgelopen twee dagen heb ik strikte bedrust gehouden. Ik voel me zwak en merk dat ik de rust hard nodig heb. Teveel zorgen en te weinig rust, dat zal wel de diagnose zijn. Ik heb het mijn huisarts voorgelegd en die was het er in grove lijnen mee eens. Tijd om eens pas op de plaats te maken. Niet mijn stiel, alleen, om te vertrouwen op andermans wijsheid.
2007 was een prachtig jaar. Ik had het me voorgenomen en het is zo geworden. 2008 heeft dat potentieel niet. Het wordt althans geen prachtig jaar zoals vorig jaar dat was. Veeleer verwacht ik van 2008 bezinning en een pas op de plaats dan de grillige en uitputtende vreugdedansen van het vergane jaar. Heb er nog niet veel zin in, bezinning. Komt nog wel…