Jemig. Mijn hoofd duizelt er nog steeds van. En mijn kaken zijn trouwens een licht ontzet door al het praten. Vanmiddag ben ik wezen speeddaten. Voor de lol, natuurlijk (elk verstandig mens zal zijn ware motieven hieromtrent ontkennen). En een ervaring was het! Met elk van de 25 vrijgezelle, hogeropgeleiden 25+’ers mocht je 3 minuten praten. Daarna werd je onverbiddelijk gescheiden om met hulp van een eenvoudig roulatiesysteem weer aan het volgende gesprek gezet te worden. 25 introductiegesprekjes is veel. Heel veel. Na een gesprekje of 15 konden ze me eigenlijk wel opvegen, maar van opgeven kon geen sprake zijn. De singles hadden betaald om met me te praten en met me praten zouden ze dus!
De hamvraag was en is: iemand ontmoet? Het antwoord is gelukkig overzichtelijk: 25 en niemand. Wel een paar mensen aangekruist die ik interessant vond en nog eens zou willen spreken. Maar de liefde van mijn leven was er niet bij. Gelukkig ook maar. Want hoe moet je in ’s hemelsnaam op een verjaardag uitleggen dat je elkaar op een speeddatemiddag ontmoet hebt? Enfin, morgen tentamen. Dat is ook met 50 man in een ongemakkelijke setting met veel tafeltjes. Geen gesprekjes alleen, gelukkig…