In de warrige chaos die mijn leven in deze dagen is, fonkelde er vandaag even het licht van een studiedoorbraak aan mijn horizon, of in elk geval op de plek waar ik vroeger mijn horizon kon zien. De laatste tijd was ik m’n einder een eindje uit het zich verloren. Zoveel onoverzichtelijke complicaties om me heen; er viel nog amper doorheen te gluren.
Voor de achteloze waarnemer zal mijn doorbraak van vandaag wel te onopvallend zijn, maar met een beetje goede wil en toewijding valt de plus van dit puntje toch betrekkelijk eenvoudig in te zien. Om kort de clou in jargon te verklappen: het is me eindelijk gelukt clipboard transacties in Eclipse om te zetten in markers en de fragmenten op een eigen rule met een kleurtje te markeren. Dat geeft me eindelijk een beginnetje om langzaam het laken van de rest van mijn magnus opus af te trekken. Ben zo benieuwd wat eronder vandaan zal komen. Het ruikt lekker, maar zegt dat iets? Even de dop van een fles Ajax open zetten is vaak voldoende voor een frisse walm, maar schoon is het dan nog niet per se.
Jammer genoeg hindert mijn doorbraak wel het huiselijk plezier. Mijn diamantje moest ik wel heel lang missen. Overigens, goed verstaander: in de hand mag een diamant dan aangenaam fonkelen, onder de voet is het toch vooral een pijnlijk ellendeding. Gelukkig ervaar ik overwegend haar fonkeling; en een beetje eelt doet al wonderen in doffere tijden.
Het is laat. De trein is bijna weer in Dordrecht. Nog even en ik kan een lang verlangde knuffel in onvangst nemen. Ook een kleine doorbraak.