Ik heb mijn kans gemist. Vannacht had het kunnen gebeuren. Maar ik verspeelde mijn beurt, ik liet de buit voor een ander achter. Wat bezielde me? Het was zo makkelijk. Ze was zo makkelijk. Zat van al het bier en de flauwe gesprekjes die ze kennelijk al twee uur had geconsumeerd, drukte ze haar morsige boezem tegen me aan. "Ik had van de week mijn eerste rijles." Ze reed tegen m’n bovenbeen op. "Ik mocht meteen al de brug over." Ze bracht haar hoofd dichter bij het mijne. "Donderdag heb ik weer rijles." Wellustig friemelde ze wat aan haar haar. Ik was aan zet. Naar ik me heb laten vertellen was dat het moment waarom de avond draaide. Een begerige vrouw die kronkelend om een beetje eenvoudige aandacht vraagt. Een vrouw die er zonder zich nog om haar trots te bekommeren gewoon om vraagt bemind te worden.
Ik wende me tot de barman, bestelde 3 biertjes en een colaatje voor mezelf. Die ‘move’ ging weliswaar ten kosten van mijn ‘score’ (ik stond nu 3-1-0 achter), maar redde mijn eer en die van een iets-te-achteloos meisje. Waarschijnlijk begrijp ik het gewoon allemaal niet. Ik leef in een andere wereld. Een wereld waarin je je zegeningen telt in plaats van de grietjes die je achteloos je tong hebt aangeboden. Misschien word ik nog eens volwassen en leer ik scoren als een echte man. Tot die tijd zal ik me moeten behelpen met de kleine romantiek in deze grote wereld…