Een dagje in het park

Poe hee, dat valt nog niet mee, zo’n dagje in het park. Het park op zich viel overigens reuze mee, maar de mensen waren in dit geval voor de lastposten. Het oorspronkelijke plan was om vandaag met een busje het park in te rijden en dan een wandeling van zo’n 3 kilometer te maken. Het busjes moest gehuurd worden en voor de wandeling was een gids nodig, dus we hadden al zo’n donkerbruin vermoeden dat er complicaties zouden kunnen komen.

Vanochtend hebben we in detail naar de mogelijkheden gevraagd. Dat wil zeggen, onze tolk Lo. Een taxibusje was geen probleem en zou om 1 uur ‘s middags kunnen arriveren. Ook een gids kon voor die tijd geregeld worden en de prijs leek redelijk. Tot die tijd zouden we dan nog naar wat aapjes en schildpadden kunnen gaan kijken. Het klonk allemaal goed.

De aapjes bleken leuke beestjes te zijn. Ze werden – à la Pieterburen – opgevangen en gecoacht om terug te keren naar een wild bestaan. In het opvangcentrum waren allerlei soorten slingerapen opgevangen. Leuk en prettig te weten dat men zich hier actief inspant om bedreigde diersoorten op te vangen. De schildpadden waren wat sloom vanochtend, maar ook het aanzien wel waard. Na een kleine donatie kregen we wat voer om een paar grotere exemplaren in de vijver te voeren. Ze hadden aanvankelijk barweinig interesse en moesten echt een beetje op gang geholpen worden. Het voer moest bijna letterlijk hun bekjes in drijven wilden ze toehappen.

Maar toen! Teruggekomen van de schildpadden en goed getafeld wachtte ons een verrassing. Ofschoon we vanochtend niets geboekt hadden, bleek de taxi ons al op te wachten. Dat zou op zich geen probleem geweest zijn, als we niet even tevoren hadden besloten de toer te laten schieten vanwege het weer en de algehele loomheid die over ons was gekomen. Het annuleren van een reeds gearriveerde taxi bleek een groot drama. Er moest bijna een uur over gesproken, geruziet en gediscussieerd worden, zowel in het Engels als in het Vietnamees. De taxichauffeur wilde geld zien, maar waarvoor? Er was nog geen dienst geleverd. Enfin, een heel gedoe met als einde (mede dankzij het kordate ingrijpen van onze Israelische vriendin) een taxichauffeur die met de staart tussen zijn poten afdroop.

Daarna maar wat gewandeld. Een pup die ons al eerder had gevolgd, volgde ons mee dieper het park in. We noemden hem Trotzky en hebben hem veelvuldig geknuffeld. Het werd een wat luie middag die alleen door een klauterpartij naar een uitkijktoren nog wat zweetdruppels te voorschijn wist te toveren. Niet onaangenaam, overigens wel heel mooi.