Er is meer dan een maand verstreken sinds ik hier voor het laatst wat schreef. Hoe kan dat toch? Er bestaat geen wezenlijk onderscheid tussen iemands online en offline identiteit. Zo’n onderscheid kun je wel veinzen, maar alleen een schizofreen zou werkelijk in staat zijn het elektronisch bestaan van het vleselijke te scheiden. Schizofreen ben ik allerminst, en ook ben ik nooit erg ijverig geweest als het erop aan kwam mijn leven te compartimentaliseren, dus het komt nog weleens voor dat ik in het dagelijks leven wordt aangesproken op wat ik aan krabbels op het web achterlaat. De laatste tijd waren dat steeds vaker verwijten. Want net zo min als het al dan niet uitzetten van een mobiele telefoon nog een vrije keuze is, zo is ook het periodiek publiceren uit je voorlopige memoires al lang niet meer een zaak die alleen jezelf aangaat: je moet, of je wilt of niet.
Mijn weerstand is gebroken en met de moed der wanhoop schrijf ik dan nu maar een bekentenis: ik ben de grip op mijn leven een beetje kwijt. Alles gaat zo snel en er gebeurt zo veel, dat ik soms vergeet wat echt belangrijk is. En zo kon het dus gebeuren dat ik zesendertig dagen lang geen teken van leven gaf. Ik heb het uitgerekend, want het is me ernst. Maar laat me hier allereerst plechtig beterschap beloven. Mijn zielenroerselen zijn te lang een geheim geweest, ik zal ze delen, openbaren en ter beschikking van de wereld stellen. Wees overigens voorbereid op de penetrant zoete geur van rozenblaadjes, want dat is de lucht die de laatste maanden rondom mijn persoon hangt.