De wereld die ik door mijn ramen zie is heel klein. Het vensterglas laat me toe een stukje te zien van de levens van andere mensen. Ik zie die levens tegelijk met een reflectie van mezelf in het glas. Bijna letterlijk zie ik de projectie van mezelf op al die andere mensen.
Empathie is een vrouwelijke eigenschap. Vandaag deed ik een testje op het Internet. Die test was bedoeld om te bepalen of je heel mannelijk, of juist heel vrouwelijk bent. De tussenvorm, de ‘androgyn’, werd omschreven als de perfecte synthese van twee sterke geslachten. Ik ben nog jong en bij lange na niet in perfecte balans. De testuitslag was dan ook een extreem: mijn persoonlijkheid werd als ‘zeer vrouwelijk’ gekenschetst.
Vannacht heb ik tot een uur of 4 zitten kletsen met twee leuke dames. Ik had heel die test niet hoeven doen om te weten dat mijn vrouwelijke kant nogal dominant is. Het feit dat je in gezelschap van louter ‘chicks’ tot diep in de nacht zit te praten (en niet de sport of de liefde bedrijft), spreekt al boekdelen. Of zo denken dan in elk geval mijn ‘zeer mannelijke’ vrienden erover.
Als ik door het vensterglas naar buiten kijk, zie ik hoe al die kleine levens langzaam weer uit mijn zicht verdwijnen. Alleen de reflectie van mezelf op het glas blijft. Ik kijk mezelf eens diep in de ogen. Zonder vergenoegzaamheid concludeer ik dat ik best tevreden ben…