Vanmiddag hield ik onderweg van werk terug naar huis even halt in Amerongen. Met enige regelmaat haal ik bij snackbar Solo een patatje, zodat ik eenmaal thuis niet meer hoef te koken. Solo bakt lekkere patat voor een goede prijs. En in de zomer is zijn terras een uitermate aangename bonus. Iets te veel afgeleid door mijn telefoon heb ik de volle smaak van mijn patatje misschien niet genoten, maar de ervaring was evenwel genoeglijk. Onderweg terug naar mijn auto, die eigenlijk een beetje fout geparkeerd stond, liep ik langs een groen bord met opschrift: “Workshop herfstdecoraties maken”.
Herinneringen aan het feit dat de tijd, dat míjn tijd voorbij vliegt, krijg ik dagelijks. Maar die herfstdecoratieworkshop, dat was een geheugensteuntje met een hele dikke vette rode streep eronder. De zomer is alweer over zijn hoogtepunt, de dagen worden allengs korter en de pijn van de scheiding is al een heel stuk milder. Een half jaar geleden was ik een getrouwd man. Een jaar geleden kriebelde Chica nog als kleine pup tussen mijn benen door. Anderhalf jaar geleden een huwelijksreis naar Nicaragua. Allemaal herinneringen; allemaal even stoffig. Het onderscheid tussen 6 maanden en 2 jaar is haast niet te maken. Dat deel van mijn leven bevindt zich aan de andere kant van een waterval; het kletterende water ontneemt me het zicht.
Mijn leven jakkert voort. Voor het eerst in lange tijd – misschien wel voor het eerst ooit – staat er geen stip aan mijn horizon, weet ik niet waar dit bestaan heen moet. Toen ik studeerde keek ik uit naar een toekomst als software engineer. Ik engineer er nu lustig op los. Daarna was mijn stip op de horizon om te trouwen met mijn droom. Die stip is dichterbij gekomen en weer snel verdwenen. Het enige waarop mijn leven nu uitkijkt is een vage vlek; ik kan niet zeggen of hij ver of dichtbij staat. Het is de verkoop van dit huis, het laatste anker van mijn oude leven.
Wat er daarna gebeurt? Het is niet te zeggen. De toekomst is een onbeschreven blad. Geen mogelijkheid hoeft te worden uitgesloten. Dat is tegelijkertijd een fantastisch gevoel, maar heeft ook iets intens verdrietigs. Want, werk ik niet al ruim 30 jaar naar een doel toe? Waar is dat doel nu? Hoe kan het dat ik me niet herinner gewonnen te hebben, maar de kaarten wel opnieuw geschud en gedeeld zijn? Dit jaar beschouw ik maar als verloren. Oud en nieuw, dat wordt het moment om mijn nieuwe koers te bepalen. Tot die tijd leef ik in een schemerland: tussen een oud bestaan en een nieuwe toekomst. Bevreemdend, dat is het.