Het leven is complex. Het heeft een reële en een imaginaire component. Die twee lopen door elkaar heen. Geen wonder dat je soms de draad een beetje kwijtraakt. Wat echt lijkt, blijkt soms verbeeld en waan wordt soms werkelijkheid.
Afgelopen zomer was mij een goed voorbeeld van hoe je met een been in de werkelijkheid en met het andere in een schijnwereld kunt staan. Tegelijk gelukkig en ontstemd: dat is mogelijk in een complex leven. Ik herinner me wakker geworden te zijn en in de ogen van een zoete waan gekeken te hebben om een uur later in de doffe blik van de werkelijkheid te staren.
Het is zot je te realiseren dat het gemis van iets dat nooit bestaan heeft, het imaginaire, meer steekt dan het te moeten stellen zonder dat wat écht was. Een schim kun je niet begraven; hoe rouw je om een droom?