Daar zit ik dan. In mij knaagt er iets. Of zo voelt het althans. Het is moeilijk het gevoel precies te omschrijven, maar ik word er onrustig van. De afgelopen dagen waren druk en bewogen. Maar de onrust die ik nu in mijn buik voel is anders. Het is misschien te omschrijven als een verlangen. Een afwachtend verlangen.
Nog 5 minuten. Dan verwacht ik het verlossende belletje. Soms zijn minuten als een blad dat de wind haastig voor je uit blaast. Nu lijken ze meer op de kleverige hars die een afgebroken tak op je vingers achterlaat.
Nog 3 minuten. Het duurt nu niet lang meer. In mij kolkt het. Spanning, verwachting, een onstilbare honger. Het is een onrust die slechts genoegen neemt met volledige verzadiging. Als een monster dat elke dag een offer vraagt, zo roert zich nu mijn maag.
Nog maar 1 minuut. Och heden, rinkel nu toch! Oventje lief, waar blijft die pizza toch?