Een volle dag in de trein. Dat is me wat! Gisteravond was het allemaal nog wat hectisch, omdat we natuurlijk niet te laat wilden zijn voor de trein en geen idee hadden wat ons te wachten stond. Inmiddels zijn we gewend geraakt aan het leven in de trein. Langzaam maar zeker veranderen we van wannabe Moskovieten in treintrekkers. Wel een leuk gevoel. In ons kleine, beschutte hutje laten we de kadans van de trein op ons inwerken. Het is een rustig, alomaanwezig ritme en ik ben er zeker van dat we het zullen missen zodra we weer zonder moeten stellen.
De nacht in de trein was heel comfortabel. Ik zelf sliep in het bovenste bed (joepie) en Judica lag veilig beneden. Geen slechte matrassen, hooguit een beetje aan de stevige kant en de kussens vielen zeker niet tegen. Wel gek om midden in de nacht even opgeschrikt te worden door het plotseling halt houden van de grote rollende rups.
Overdag hebben we vandaag een beetje aangerommeld. We waren om 9 uur Moskouse tijd wakker en hebben rustig wat gegeten van het vaste bruine brood dat we in een Russische supermarkt vonden. Beetje jam erop, beetje chocopasta: heerlijk. Daarbij dan een kopje thee gezet met water uit de samovar (die daadwerkelijk op steenkool blijkt te worden gestook) en de dag begon uitstekend.
De highlights van een dag op de trein bestaan uit gesprekken met medereizigers en zo nu en dan een stop op een afgelegen, onder een dikke laag sneeuw verstopt station. Vanmiddag stopten we op een station waar we, eenmaal uitgestapt voor een luchtpauze van vijf minuten, werden overvallen door een leger oude vrouwtjes met boodschappentassen. Ze probeerden van alles aan de man te brengen, variërend van zelfgemaakte salades tot gerookte vissen en vachten (van hondenhaar, leek het wel).
Vanmiddag hebben we een paar potjes Canasta gespeeld. Dat was nog een hele toer, vooral omdat we de regels niet kenden, omdat de regels op de computer stonden, omdat de accu van de computer leeg was en omdat het opladen van de accu op de trein (de vele stopcontacten ten spijt) moeilijker is dan gedacht. We proberen zo nu en dan, als de Chinese stewards niet opletten, wat stroom op de gang te ‘lenen’.
Eten in de restauratiewagen was ook wel een avontuur. Met een menu in Russisch was er veel keus, maar geen idee wat. Vanmiddag aten we wat gebakken aardappeltjes en twee spiegeleieren, vanavond wist Judica een gebakken kippenbout te bemachtigen en had ik een of andere stoofpot, waarvan ik de naam nog altijd niet weet. Je kiest maar wat, zomaar; zo gaat dat hier.
Inmiddels is het hier donker en bereiden we ons langzaam voor op de nacht. We proberen wat vroeger te gaan slapen, zodat de vijf uur tijdverschil met Irkutstk ons straks niet teveel op zullen breken. Inmiddels lopen we in de trein al 2 uur voor op de Moskouse tijd. Misschien luchten we straks, rond middernacht even over elf uur, nog even op het station van Sverdlovsk. Zo nu even wat stroom pikken en dan naar bed…