Ik werd vandaag voor de tweede keer gebeld door iemand die vroeg of ik zin had op tv te verschijnen. Niet zomaar, maar als onderdeel van een programma over films. Mijn aspiraties ten spijt evenaart mijn ego nog altijd niet dat van een filmster. Ze vroegen me dan ook voor een nieuw programmaonderdeel: de ‘moviedate’. Het concept is simpel, zo werd mij uitgelegd: "Je gaat op blind-date met iemand die we voor jou hebben uitgezocht. Jullie ontmoeten elkaar, gaan samen een film kijken en na afloop horen we wat jullie ervaringen zijn." Dat klinkt onschuldig, maar de gevolgen zijn haast niet te overzien. Immers, je moet dan met je kop op tv!
De snelste weg naar roem is door met je kop op tv te verschijnen. Maar het is ook de snelste weg naar absolute zelfvernedering. Van beide zijn voorbeelden te noemen. Reality tv heeft het vermogen beide aspecten in een formule te verenigen. Zo heeft Idols in een uitzending zowel sterren gemaakt als harten gebroken. Moet ik mijn kleine persoon lenen voor zoiets groots en onoverzichtelijks als een tv-bijdrage? Toen ik me opgaf, leek het een goed idee, maar nu kost het me heel veel moeite te begrijpen wat me bezielde.
En toch knaagt er iets. Een hang naar avontuur. Nieuwsgierigheid naar het onbekende. Het is een onbeduidend programma zonder diepgang. Ik kijk er nooit naar en ik zou ook iedereen afraden ernaar te kijken. Kleine kans dat iemand het ziet. En toch vind ik het eng. Misschien ben ik ook wel bang dat zoiets intiems als een blind-date voor een camera als een kijkoperatie aan zal voelen. Ik moet advies gaan inwinnen.
Van gener zijde kreeg ik net overigens al een mooi advies. Toen ik zo-even "…mijn ego nog altijd…" probeerde te typen, ging er iets mis en las ik even later op mijn scherm: "…mijn ego big altijd…". Probeert iemand me te vertellen dat ik een beetje moet oppassen met mijn grote ego? Of probeert iemand me duidelijk te maken dat ik misschien een ietsje pietsje te bijgelovig ben…