Ik zat op de kade. De lucht blauwer dan mijn ogen, de zon feller dan mijn grijns en wind noch zorgen om dat moois te verpesten. Mijn hand drukte haar stem tegen mijn oor. Ze sprak zachte, lieve woorden. Mijn benen bewogen heen en weer in de storm van mijn gedachten. Het kroos voor me veranderde steeds van vorm. Eilandjes vormden zich, soms hele continenten. Maar niemand om dat nieuwe land te bewonen. In gedachten ben ik op een blaadje kroos gestapt en heb er mijn huis gebouwd. Nu drijft het van continent naar continent. Overal thuis en elke dag anders…