Daags na Judica’s verjaardagsfeestje en de gezellige borrel die we die avond nog hadden moesten we al vroeg uit de veren. Om acht uur zouden we namelijk vertrekken naar La Boquita, een klein strans aan de Westkust van Nicaragua. Het gezelschap bestond uit 8 badgasten, waaronder wijzelf.
De rit naar Boquita was verrassend kort: we hadden verwacht wel een tijdje onderweg te zijn, maar Nicaragua blijkt toch kleiner te zijn dan we dachten. Aangenaam! La Boquita bleek een echte badplaats, met strandtenten en een breed strand. Anders dan in Nederland is het zand in La Boquita tamelijk donker van kleur. De zee daarentegen voelde heel vertrouwd. Het was raar om te bedenken dat het water dat we zagen, de Stille Oceaan, helemaal tot aan Azië loopt. Erg stil was hij trouwens ook niet: de branding was tamelijk ruw en we hebben dan ook heerlijk in de golven kunnen zwemmen.
Voor de strandtent waar wij ons hadden neergevlijd stonden de hele dag een aantal paarden. Aanvankelijk dachten we dat die misschien gebruikt werden als lastdieren, maar al snel zagen we er badgasten op rondrijden. Judica heeft de hele middag naar de dieren gekeken en zwichtte uiteindelijk. Ze kreeg een tamelijk vurig paard, dat meteen met haar in galop het strand op stoof. Aan haar gezicht te zien vond ze het fantastisch: op het strand in galop!
Al met al een heerlijke, ongecompliceerde dag op het strand, waarop er zandkastelen zijn gebouwd, is gevoetbald, in de golven is gezwommen, is gegaloppeerd en in hangmatten is gehangen. Eenmaal terug op La Mariposa bleek wel dat ondergetekende zich ruimschoots onvoldoende had ingesmeerd en ondanks veel schaduwtijd toch een behoorlijk verbrande rug had opgelopen. Tsja… wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten…
