“De boot is stuk!” Dat bericht bereikte ons vanochtend via-via in de duikshop. De reparaties duurden de hele dag en zijn waarschijnlijk pas morgen klaar. Verplicht een dagje aan de wal blijven dan maar. En dat is best raar, want we zijn onderhand behoorlijk aan het ritme van het duikmeesterbestaan gewend geraakt. Elke dag rond 9 uur naar de shop, spulletjes inpakken en klanten helpen in te pakken. Dan nog wat lummelen, Internetten en kletsen en richting de boot. Op de boot een ochtendduik en daarna een fruitsnack. Na de middagduik volgt dan nog wat nakaarten, zonnebaden en opruimen. Een makkelijk en regelmatig bestaan.
Enfin, vandaag bleven onze flippers dus droog. En dat is eigenlijk helemaal niet erg. Ik heb vandaag wat tijd met m’n neus in de boeken gezeten. Er slingeren allerlei leuke boekjes rond in de duikshop vol met info en plaatjes. Judica werd het lummelen rond de middag zat en is in de namiddag nog maar wat gaan snorkelen met Chris en Sara. Dat is het gemakkelijke van zo’n klein tropisch eiland: de zee is altijd op loopafstand.
Omdat we zo’n ordelijk leven leiden is er eigenlijk maar heel weinig te melden. Misschien dus wel leuk om een klein inkijkje in het onderwaterleven te geven. Toen ik voor het eerst ging duiken had ik nogal mijn bedenkingen over het hele onderwatergebeuren. Al die spullen, al dat water boven je, ademhalen onder water… Heel veel vragen en bedenkingen. Inmiddels hebben Judica en ik een hoop bijgeleerd en weten we dat de apparatuur die we gebruiken uitermate veilig en betrouwbaar is. Duiken is door de technische vooruitgang een zeer veilige hobby geworden (wereldwijd gebeurt op slechts 0,04% van de duiken een ongeluk). En ademhalen onder water is eigenlijk lang niet zo moeilijk als ik had gedacht.
Eigenlijk is duiken een soort onderwater tai-chi: de essentie van een goede duik is rust. Snelle bewegingen zijn uit den bozen. Ga mee met de stroming, laat de benen bungelen, de armen vallen en geef de schouders rust. Judica en ik hebben minder hoofdpijn, nekpijn en andere lichamelijke ongemakken dan ooit te voren. Met een uitzondering: mijn hoofd zit vol bulten van het doorlopend stoten tegen de lage deuren en plafonds op de boot. Je kunt natuurlijk niet alles hebben.
Morgen gaan we hopelijk weer het water in, maar de kansen zijn 50/50. De lagers van het roer moeten vervangen worden en omdat de onderdelen daarvoor van het vaste land moeten komen, kunnen de reparaties pas morgenochtend beginnen. Maar veel langer moet het toch niet duren. Ik mis de engelvisjes en de deining van de zee en krijg al wat last van landrot…