Vragen stellen is goed. Of dat is me althans geleerd. Jonge mensen moeten kritisch zijn. Dat is me aanbevolen. Als je iets niet begrijpt, laat van je horen. Dat klinkt zo verstandig. Maar nu zit ik ermee. Al een aantal dagen word ik gekweld door een listige vraag. Voordat de vraag in me opkwam, was mijn leven overzichtelijk. Ik was even onwetend als nu, maar besefte me dat niet. Nu ik weet hoezeer ik in het duister tast, pas nu voel ik me dom en onmachtig.
Want sommige vragen laten zich niet zo eenvoudig beantwoorden als ze zich laten stellen. Gisteren had ik een college waarvan de volle twee uur benut werden om een bepaalde soort logica uit te leggen. Het bleek niet moeilkijk om een logica te verzinnen. Het bleek ook verrassend eenvoudig om wat logische symbooltjes aaneen te rijgen. Maar dan de vraag naar de betekenis van het opgeschrevene… Dat bleek verbazingwekkend moeilijk te beantwoorden. Hoe kan het dat de som van twee eenvoudige handelingen zo’n moeilijk vraagstuk oplevert?
Zo is het ook met mensen, denk ik. Het leven van een mens op zich is best overzichtelijk. Als je maar zorgt dat je darmen bezig blijven, komt alles wel in orde. Maar voeg twee mensen samen en de grootst mogelijke problemen ontwikkelen zich. Ze vinden elkaar al dan niet leuk, vragen zich af of de ander ze al dan niet leuk vindt, ze vragen zich af wat ze nou eigenlijk voelen en wat ze alleen maar denken. Zulke lastige vragen doen zich helemaal niet voor in het leven van een onsamengestelde ziel. Waarom neem ik eigenlijk niet gewoon genoegen met een eenvoudig, overzichtelijk bestaan? Is het de aard van het beestje…?