Lieve Webblogvrienden, hier een bericht vanaf Melaka Sentral. Ik zit hier op een grasgroen plastic kuipstoeltje voor het plaatselijke filiaal van McDonalds. Onze bepakking staat achter me in een hoek en ik wacht op Judica. Ze is net naar een busticketbureau gegaan om tickets naar Singapore voor overmorgen te regelen. Geen idee hoe lang dat nog duurt, maar een sinecure is het zeker niet.
Een kort verhaaltje over onze busreis vanaf KL naar Malaka vanochtend: ruim op tijd hebben we onze kamer deze morgen ontruimd. Het was bepaald geen grote kamer, dus het was wat passen en meten om die grote backpacks en onszelf tegelijk een prominente plaats in de kamer te kunnen geven. Maar dat lukte. Bij de 7-eleven weer ontbijt gehaald (kaya– en chocoladebroodjes) en meteen doorgestiefeld naar de halte van de shuttlebus die ons bij het tijdelijke ‘interstate bustation’ zou brengen. Tot zover ging alles soepel. De bus kwam ook nog netjes aan, maar eenmaal op het busstation ging het helaas toch een beetje mis.
Ik zal jullie niet te lang in spanning houden en niet om de hete brei heen draaien: hoeveel dingen er ook mis gaan, de dingen die niet gaan zoals gepland, die rieken naar oplichting of op dommigheid neerkomen zijn toch het interessantst om te lezen. Enfin, we zijn opgelicht. De buskaartjes die we een paar dagen terug op hetzelfde busstation kochten bij ‘kaunter’ 52 bleken vanochtend bij counter 24 precies helemaal niets waard.
De vrouw die ons de vorige keer had geholpen (en die door hoor collega in het Maleis achteraf gezien kennelijk werd veracht om wat ze deed) bleek nogal te hebben gegoocheld en het feit dat er vanochtend niemand bij loketje 52 zat (het zijn overigens allemaal kleine onderneminkjes; achter elk hokje gaat een ander privaat busbedrijfje schuil) maakte ons al snel pijnlijk duidelijk dat er enige opzet in het spel geweest moet zijn.
Na wat boosheid te hebben geventileerd uiteindelijk toch maar tot constructieve actie overgegaan. Op het geïmproviseerde megabusstation was ook een politiepost aanwezig en na enig aandringen was een van de geuniformeerde vrienden bereid te zaak voor ons tot op de bodem uit te zoeken. Wij zelf hadden al behoorlijk wat van de plaatselijke kastjes en muren gezien en met enige opluchting merkten we dat ook oom agent schaamteloos werd rondgestuurd. Toen ook hij het zat was, sloeg hij met de spreekwoordelijke vuist op de tafel van balie 24 en eiste van hen, ofschoon hullie in alle toonaarden betrokkenheid ontkenden, dat ze voor een oplossing zouden zorgen. Dit alles uiteraard in het Maleis. Eindresultaat: na bijbetaling van 6 ringgit konden we alsnog op de bus en nog wel een half uur eerder dan gepland. Wij blij.
Een uur of drie later zit ik nu op het busstation van Melaka en gelukkig is er gelijk nog een tegenvaller te incasseren: we hadden graag overmorgen met de bus naar Singapore gereisd, zodat we nog een volle dag in Melaka zouden hebben, maar er blijken geen kaartjes meer beschikbaar te zijn. Gevolg is dat we nu al morgenmiddaag om 2 uur vertrekken. Dat laat ons maar weinig tijd. Maar niet getreurd: we maken er het beste wel weer van. We zijn al in Malaka aangekomen en dat is al lang niet zo vanzelfsprekend gebleken als gedacht.