Na een dagje luieren en kletsen met de andere ‘studenten’ op La Mariposa begon vandaag de eerste studiedag. Om onszelf warm te lopen voor de lessen hebben we gisteren met een paar van de studenten Spaans kwartet gespeeld. Jammer genoeg brak een woeste regenbui het spel op, net op het moment dat ik zou gaan winnen…
Ontbijt om 7.15u, kregen we te verstaan. We zijn dus bijtijds opgestaan. Omdat hier tussendoor niet echt gesnackt kan worden, hadden we best wel trek. Ik had daarnaast een flinke koffiebehoefte. Het bruine wonder wordt hier alleen in de ochtend en de middag gemaakt: gisteravond moest ik het zonder stellen. Een kom met vers fruit, verse muesli en een wentelteefje: zeker geen slecht ontbijt.
Om acht uur ging de bel. Althans, zoiets. De hoofddocent las op wie bij welke leraar was ingedeeld. Het programma bestaat hier uit twee lessen. De eerste les duurt 2 uur, de tweede anderhalf uur. Voor ons was de eerste les ‘conservación’: feitelijk een beetje kletsen met de leraar. Voor wie echter geen Spaans spreekt is dat best een uitdaging, weet ik nu uit eigen ervaring. Na twee uur improviseren (en gelukkig sprak de docent ook wat Engels) was ik echt moe.
Een pauze van een half uurtje (met wat koffie!) bracht ons bij de tweede les. De eerste les hadden Judica en ik apart genoten, maar nu kregen we samen les van de hoofddocent, Bergman geheten (kennelijk vernoemd naar de honkballer David Bergman) is zowel dierenarts als leraar Engels. Hij bracht ons op een drafje wat handige uitdrukkingen in het Spaans bij. Zo stamel ik nu op verzoek ‘Mi nombre es Miguel’ en kan ik nu wie het weten wil vertellen dat ‘Juanita mi esposa’ is.
Er wordt hier drie keer per dag voor ons een maaltijd gemaakt; de middagmaaltijd is de grootste. Vanmiddag kregen we een heerlijk maal van gebakken rijst met sla, bruine bonen, zoete aardappelpuree en avocado. Ik heb het er flink van genomen, zeker omdat voor de middag een flinke wandeling gepland stond.
De wandeling voerde ons het dorp in. San Juan de Concepción is slechts een paar ‘calles’ groot, waarvan het merendeel een zandpad is. We bezochten een aantal plaatselijke handwerklieden: een huis waar ze houten speelgoedauto’s maakten (behoorlijk grote, overigens) en een mevrouw die uitermate kunstig van kalebassen sambaballen wist te maken.
We kregen een demonstratie van het proces: eerst wordt de top van de kalebas (een vrucht die hier aan bomen groeit) gezaagd. Met een lepel wordt daarna het vruchtvlees uit de kalebas gepeuterd, om hem daarna uit te koken. De buitenkant wordt daarna met een machetta schoon geschraapt en kleurig beschilderd. Als de verf eenmaal droog is en het handvat is bevestigd, wordt razendsnel met een kort stukje mes een patroon uit de maracas gegutst. Het eindresultaat is verbluffend, door zijn eenvoud en zijn inheemse charme.
De dag is echter nog niet voorbij. Vanavond wonen we nog een ´lezing´ bij over ´overconsumptie´. Ben benieuwd hoe dat zal zijn. Het is hier een beetje een hippieoord, met neohippies, maar ook de wat rijpere originele exemplaren. Flower power!
