Het eerste deel van onze treinreis van Moskou naar Peking zit erop. Na een onrustige ‘nacht’ van hazenslaapjes en veel op de klok staren werden we om vier uur vannacht opgeschrikt door de Chinese conducteur die zonder enige waarschuwing onze coupé binnen liep en iets mompelde dat waarschijnlijk ‘opschieten, de trein komt zo’ betekende. We waren wat verbaasd, want onze deur zat op slot en we hadden van onze beleefde Aziatische vrienden toch zeker wel een klopje op de deur verwacht.
Iets voor vijf uur Irkutsk tijd kwam de trein aan op het station. Alles was nog donker en verlaten. Met dank aan een tip van onze host hier wisten we ons snel door de kou een warm plaatsje in een 24-uurs restaurant tegenover het station te bemachtigen. Een thermometer annex klok annex nog iets op een gebouw aan het spoor gaf de temperatuur aan: –24 graden. Erg koud. We ware in de trein bij wijze van voorbereiding al in onze warme kleren gesprongen, maar op –24 waren we misschien toch nog niet helemaal voorbereid. Wat vooral opviel was dat onze neus van binnen al snel begon te bevriezen!
Het prijspeil hier in Irkutsk is duidelijk wat vriendelijker dan in Moskou. Voor 26 roebel (ongeveer 75 cent) kregen we twee warme koppen thee. Nog eens 200 roebel (5 euro) hielpen ons aan twee borden frites en twee ‘steaks’ van pittig (knoflook!) gehakt. Een aangename afwisseling met de geïmproviseerde maaltijden aan boord van de trein.
Inmiddels zitten we alweer bijna 4 uur in het café. Kaarten zijn we beu, puzzelen ging vervelen en door slaap overmand beginnen we het hier binnen, de 24 graden warmte ten spijt, toch een beetje koud te krijgen. Het publiek hier in het restaurant is heel divers. Veel types die we in Nederland waarschijnlijk argwanend zouden vermijden: brede mannen met een schemerbaard en zware bovenarmen. Maar ook wat Aziatischere types. Al bijna net zo lang als wij hier zitten, worden we door een blonde, niet zo heel erg Russisch uitziende jongen vergezeld. Aan een tafeltje naast het onze dood hij de tijd met verwoede pogingen zijn vrienden nog voor het ochtendgloren aan de lijn te krijgen. Niemand neemt op en hij lijkt zijn lot als een (zeer verveelde) man te dragen.
Hopelijk ontmoeten we binnen nu en 60 minuten Jane en brengt ze ons naar een comfortabel en warm huis, bij voorkeur met een warme douche en schone toilet. Sanitair is een stiefkindje, hier in het koude Siberië. Zodra de ochtendspits in het restaurant voorbij was, begonnen de serveersters ijverig het hele etablisement te schrobben en soppen, maar de WC is daarbij helaas niet aan bod gekomen. Ter illustratie: het ding is uitgevoerd zonder bril, op kinderhoogte en bevat diverse voetafdrukken op de rand. Staan mannen hier op de plee? Enfin, we wachten af…