We zijn niet alleen. Bij lange na niet zelfs. Jongen, wat zijn we eigenlijk met veel! Maar als iemand zegt dat ‘we niet alleen zijn’, dan wordt daarmee meestal gehint op buitenaardse of paranormale vrienden. Ik geloof niet dat we alleen zijn. Laatst hoorde ik een parapsycholoog heel stellig beweren dat het al lang geen vraag meer is óf er geesten bestaan, maar dat vooralsnog onduidelijk is hoe je zoiets wetenschappelijk moet verklaren. De beste man had zelf al meerdere malen met klopgeesten te maken gehad. ‘Sommige waren behoorlijk aggressief’.
Westerse mensen zijn arrogante wezens. Zelfingenomenheid en een neiging zelfoverschatting zijn eigenschappen waarmee velen hier geboren worden. Ik ben geen uitzondering. Maar wat mij betreft is oprechte bescheidenheid een van de grootste deugden. Ik zeg ‘oprechte bescheidenheid’, want het verhullen van je eigen arrogantie door op de goede momenten te zwijgen is wat mij betreft niet erg bescheiden.
Ik ben wel blij met de inzichten van de parapsychologie: ze maken dat ik in een eenzame bui weet dat er altijd iemand bij me in de buurt is. Misschien ben ik te goedgelovig, maar ik geloof werkelijk dat je invloeden uit hoger sferen kunt waarnemen als je daarvoor openstaat. Bijgeloof is misschien wel de eerste stap naar spirituele verlichting. Gelukkig oefen ik een vak uit waarin dit soort standpunten dermate impopulair is dat het me weinig moeite kost met beide benen op de grond te blijven. Ik word als het ware bijna gedwongen. Maar het is wel een vak waarin het niet moeilijk is je soms alleen te voelen…