Gisteravond rond 8 uur zijn we geland op het vliegveld van Managua. Tijdens de vlucht hebben we geprobeerd onszelf nog wat in te lezen over de lokale gebruiken. Zo vroegen we ons bijvoorbeeld af hoe we van het vliegveld naar ons hotel zouden komen. Per taxi, dachten we, maar hoe? En wat moest dat dan kosten?
Het ‘hoe’-deel van die vraag loste zich vanzelf op. Eenmaal door de douane werden we overspoeld door chauffeurs in gele shirts die ons op niet al te opdringerige toon hun taxi probeerden aan te prijzen. We hebben er een paar afgewezen, om na het opnemen van een paar broodnodige Cordoba’s toch maar te zwichten. De prijs verraste ons alleen wel een beetje: 20 dollar voor een ritje naar het hotel! We probeerden nog wat te onderhandelen, maar door vermoeidheid overmand gaven we het uiteindelijk maar op. De beste man bleek een gloednieuwe auto te rijden en reed ons keurig netjes naar het hotel. Later lazen we in de Lonely Planet dat zijn prijs feitelijk heel redelijk was, zeker gegeven de hoge benzineprijzen van het moment (ongeveer 30 Cordoba, ofwel 1 euro per liter).
Nu zit ik op het terras van ons hotelrestaurant. Het is hier behoorlijk warm, zo’n 30 graden, en een ware idylle. Er staan grote palmbomen rondom het zwembad en het dak dat me hier tegen de zon beschermt is van palmbladen gemaakt.
Vandaag is plannensmeeddag. Met dank aan Judica’s vindingrijkheid hebben we een lodge in het naburige Masaya gevonden waar we Spaanse les kunnen krijgen, paard kunnen rijden en allerlei mooie dingen kunnen zien. Dat klinkt lang niet slecht; zaak is nu om vandaag er achter te komen hoe we daar kunnen komen. Masaya lijkt niet ver weg te liggen, maar de Lonely Planet waarschuwde al dat busstations hier anders zijn dan thuis. En waar is het busstation eigenlijk? En hoe komen we daar dan? Enfin, we houden onszelf vandaag nog wel even bezig, als het niet met plannen smeden is, dan wel met poedelen en zonnebaden…
