Gek genoeg dacht ik dat een operatie zoiets kon zijn als: uitkleden, spuitje, beetje snijden hier en daar, wakker worden, in de ogen van een mooie zuster kijken en weer naar huis. De dokter die ik vanmiddag sprak bevestigde wel de hoofdlijnen van mijn visie, maar wist daar nog een aantal interessante, maar minder prettige zaken aan toe te voegen: wachten, zetpil, tampons in je neus, overgeven, pijn, twee weken ellende. Toch grappig hoe zo’n toevoeging van iets leuks iets afschuwelijks kan maken. Nou ja, niks meer aan te doen.
Wel fascinerend dat ik straks twee dagen lang met tampons in mijn neus mag lopen. Het is een unieke kans om kennis te maken met het leed dat de vrouwheid al een kleine 80 jaar ervaart. Ik stel me zo voor dat het inbrengen van de tampons niet zoveel problemen zal geven. Waarschijnlijk gebeurt dat nog terwijl ik slaap. Maar als dan twee dagen later de tampons weer uit mijn neusgaten getrokken worden, dan komt vast en zeker de grote confrontatie: wat er maagdelijk wit in gegaan was, komt er dan vol met bruinrood, opgedroogd bloed weer uit. Ik moet er trouwens wel even erg in hebben aan de chirurg te vragen of hij die touwtjes van de tampons af wil knippen. Lijkt me heel onhandig met eten als er van die draadjes voor je mond bungelen…