Onze slaapkamer heeft, zoals voor de schamele prijs van 10 dollar per nacht misschien ook verwacht mag worden, geen ramen. Toen wij vanochtend wakker werden verkeerden we dan ook in een wereld van totale rust en koelte (want a/c). Omdat we met de scooter naar Hué willen rijden, hadden we ons voorgenomen vandaag op zoek te gaan naar twee rijwielen. Dat klinkt, zeker vanaf de oase die onze hotelkamer is, als een overzichtelijke taak. Eenmaal de deur uit werden we echter onaangenaam getroffen door een vrachtwagenlading vol warme lucht, herrie en prikkels. Paniek sloeg in. Help!
Onze instinctmatige reactie was om iets vertrouwds op te zoeken. Het hotel zit in een klein steegje, aan het eind waarvan een wat bredere weg zit. Op die weg vonden we een koffiehuis, Europese stijl. Voor hogere prijzen dan normaal kregen we een klein heiligdom van koelte, rust, zachte muziek, warme koffie en wat brood aangeboden. Eenmaal bijgekomen van de eerste schrik besloten we onze communicatieve vaardigheden in de strijd te gooien (al kan onze impuls even gemakkelijk als een daad van wanhoop worden uitgelegd): we vroegen de serveerster waar we scooters zouden kunnen kopen.
Uiteraard vingen we bot. De serveerster sprak best goed Engels, maar ze wist nu eenmaal meer van koffie en dollars dan van motorvoertuigen. Gelukkig zijn er op dit soort momenten altijd Amerikanen die meeluisteren, Nicholas in dit geval. Hij stootte ons beleefd aan en verklapte ons zijn grote geheim: een Canadese vriend van hem verkocht tweewielers. Aha! We kregen een telefoonnummer van Jason en spraken hem in een geïmproviseerde telefooncel in een Internetcafé. Jason klonkt aardig, betrouwbaar en had een winkeltje schuin tegenover de telefooncel, ook nog eens vlakbij ons bed.
Jason werkt als docent op een universiteit en kon ons pas om half 5 ‘s middags ontmoeten, maar verzekerde ons dat hij voor een prijs die ons goed in de oren klonk wel twee Honda scooters kon regelen. Mooi! We dronken nog wat koffie met zijn compagnion, Chuong, die we min of meer per ongeluk troffen. Hij trakteerde ons op ijskoffie, warmte, sterke verhalen en goede informatie.
Enfin, om kort te gaan: we hebben twee tweedehands scooters besteld die op dit moment in een bevriende garage volledig uit elkaar gehaald worden, gereviseerd en voorzien van een mooie nieuwe mat-zwarte laklaag (met een rode ster erop, want de trots van Vietnam). Chuong hielp ons voor een appel en een ei aan een Vietnamees telefoonnummer voor onze GSM en adviseerde ons waar een paar goedkope en deugdelijke helmen konden kopen. Afgezien van veel bloed, zweet en tranen kost dit avontuur ons 900 dollar voor de tweewielers (ca. 660 euro) en 12 euro voor twee mooie helmen.
Chuong (en Jason die we later troffen overigens ook) is een uiterst vriendelijke man en beloofde ons dat we de best denkbare scooter voor ons geld zouden krijgen (zelfs plus of min een paar korrels zout is dat een fijne gedachte) en zorgt dat we, gewoon voor het geval dat, een paar essentiële reserveonderdelen en gereedschap meekrijgen. Erg prettig. Bovendien verzekerde hij ons dat we hem altijd mochten bellen en hij ons naaeer en geweten zou proberen te helpen. Hij en zijn zakenpartner Jason hebben het motorbedrijf net samen opgestart en proberen hun (nu al) goede naam duidelijk hoog te houden. Dat boezemt vertrouwen in.
Tussen de bedrijven door zijn we nog wat rust in het park gaan zoeken. Al snel werden we door een Vietnamese studente aangesproken die graag wat Engels met ons wilde spreken, gewoon om ervaring op te doen. Aanvankelijk waren we argwanend, maar dat gevoel maakte al snel plaats voor gêne. Ze had geenszins kwaad in de zin. Ze vertelde ons dat veel studenten in het park met elkaar Engels oefenen, en als het kan ook met touristen. Heel slim en gezellig.
Nog vol van de mazzel die we met ons scooterverhaal hadden, vertelden we haar (desgevraagd) over het belang van netwerken in het zakenleven. Het verhaal van onze scooters was een dankbaar voorbeeld: in je eentje krijg je weinig gedaan, maar-ons-kent-ons, dat is het wondermiddel. Want dat is hoe een koe een haas vangt: met wat hulp van de rest van de kudde.