Jeetje, dat was werkelijk een drukke week! En een leuke week, overigens! Ik heb het gevoel alsof er in één week meer gebeurd is dan in de afgelopen drie maanden bij elkaar. Fijn gevoel wel. Heb wel te weinig geslapen, dus er valt flink wat in te halen. Slapen lijkt me op dit moment het allerverrukkelijkste dat een mens zou kunnen doen. En slapen zal ik dus. Mocht iemand mij vannacht kunnen observeren (maar ik besef me dat zulks momenteel bij gebrek aan iemand die van mijn leven getuigt zuiver hypothetisch is), dan zal die zijn ogen op een volslagen tevreden persoon kunnen richten.
Op een dag als deze heb ik het gevoel een spekkoper te zijn: er zit me zoveel mee! Soms vraag ik me af of ik medelijden met mezelf moet hebben om de dingen die ik niet heb. Ik moet een vader missen en iemand die van mijn leven getuigt, maar ik heb lieve familie, fijne vrienden, boeiende collega’s, een mooie baan, een prachtig huis en een robuuste auto. Dan nog ‘heb ik mijn rijke gedachteleven’ (om maar eens een favoriete collega te citeren) en natuurlijk een aangename hobby. Als het gepast is midden in de nacht iets te roepen, dan zou ik dat graag doen en daarbij wel de volgende formulering willen kiezen: "ik ben gelukkig!"
In clichees schuilt de kracht van Herhaling. Ofschoon sceptici beweren dat woorden slijten als je ze vaak gebruikt, geloof ik beslist dat voor sommige woorden (en vooral de eenvoudige) geldt dat ze aan kracht winnen naarmate je ze meer uitspreekt. Dat is niets magisch, denk ik, maar heeft met overgave te maken. Hoe vaker je je gedachten eenvoudig formuleert, hoe sneller je ze kunt leren accepteren. Je eigen hersenspinsels telkens herformuleren om vooral niet in herhaling te vallen is zo bezien feitelijk enkel een manier om voor jezelf weg te lopen, jezelf niet in de ogen te hoeven zien. En daar ben ik dan misschien tamelijk bekwaam in…