Het leven als duikmeesters (want ook ik ben inmiddels klaar met mijn opleiding), is tamelijk eentonig. Ik klaag niet, want ik houd wel van een beetje regelmaat. ‘s Ochtends naar de duikshop, materiaal uit het washok opruimen, tassen voor de duikers klaarzetten, een paar nieuwe duikers ‘aankleden’ in de materiaalkamer, kopje koffie, duiken, materiaal spoelen, met de duikers wat over vissen praten en hun logboeken invullen, dan misschien nog een biertje drinken met de duikstaf terwijl de zon in de zee zakt… geen vervelende regelmaat.
Toch is het leuk als er zo nu en dan even iets anders gaat. Na een stressvolle dag in het water en in de shop (‘hoe staat de pet van de baas vandaag?’) gaan we meestal op een van onze vaste stekkies wat eten: schnitzel bij Bam Bam, curry bij Pranee’s, fried rice bij Tukta of een gevulde omelet bij Yang’s. Maar gisteren niet: we waren uitgenodigd voor de pool party bij David Jones’ Locker, de duikschool waar de hoog-technische vriend Kris van onze Nederlandse instructrice Marielle werkt. Elke vrijdag is het daar feest in en rondom het zwembad. Met gratis barbeque!
Wij stonden natuurlijk vooraan voor een paar verseverbrande spiezen met grote stukken kip, paprika en ui. Heerlijk! En na spies, maïs, gepofte aardappel en wat gekeuvel richting zwembad. Feitelijk geen grote verandering, want de bar grenst letterlijk aan het water. Vanuit het water een pilje bestellen heeft z’n hele eigen charme. Judica’s waterdichte camera mocht mee en we hebben in alle meligheid dan ook de nodige malle kiekjes gemaakt. Zo zijn er plaatjes van Judica die probeert op een opblaasbare banaan te klimmen, beelden van duikinstructeurs die (verloofd en al) toch hun ogen niet van al het vrouwvolk af kunnen houden en natuurlijk een aantal obligate gekke bekken.
Oh, en ik ben een klein handeltje begonnen. Op het eiland worden kaarten met de meest voorkomende vissen verkocht. Handig om uit te leggen (of na te zoeken) wat er beneden zoal zwemt. Zelfs de meest eenvoudig uitgevoerde kaarten gaan nog voor 600 baht (15 euro) over de toonbank. Dat kan natuurlijk ook anders. Na 5 dagen achter de computer (Judica: is het nou nog niet klaar? ik mis je!) alle vissen op een rijtje gezet te hebben, heb ik vandaag bij een klein drukkerijtje op het eiland mijn eigen viskaarten laten maken… voor een fractie van de prijs. Nu zien of ik mensen kan interesseren om mijn kleine geplastificeerde almanak voor 200 baht aan te schaffen. Zij blij, ik blij. Zo zie je maar, ook in het paradijs wordt handel gedreven. Had ik trouwens al gezegd dat we hier tegenwoordig elke dag flinke hoosbuien hebben? Het paradijs is een beetje ontregeld…
