Potverdorie, wat een dag. Ik vertrok vanochtend om 7 uur. Nu, 12 uur later, wacht ik op mijn pizza. Ik ben net thuis. Als je rekent dat mijn reistijd vandaag niet meer dan een uur was, dan heb ik best lang op mijn werk gezeten. Het was de moeite waard, maar ik voel me nu uitgeknepen als een Ballerinadoekje.
Vanmiddag heb ik nog even zitten snikken aan het water. Weet niet goed waarom. Er zat een onrust in me die er na een ochtend lang vergaderen uit moest. Hoe het precies zit weet ik niet, maar verandering vergt kennelijk nogal een emotionele inspanning. Het was echt een prima dag vandaag, niets op aan te merken. Maar die spanning moet er ergens toch uit. Het voelde wel als een overwinning. Een mijlpaal bijna. Maar morgen zal ik wel van tenminste twee mensen te horen krijgen dat ik dat soort revelaties beter niet op kan schrijven. Kinderachtig om de schuld bij mij te leggen. Ze moeten dat soort uitspraken maar gewoon niet lezen…