Ik was bij Michelle van’t weekend. Het was heel gezellig en ik heb me weer kostelijk vermaakt. Dat is geen nieuws, het is eerder een plakkerig goedje dat aan haar kont hangt (over welk lichaamsdeel overigens geen kwaad woord!). Wat ook aan haar plakt, maar nog pas sinds kort, is Utrecht. Ze woont sinds een maand of wat in een stad die sinds dit weekend een aantal anonieme briefjes rijker is.
Onderweg naar Utrecht, een treinreis die heel kort kan lijken in een gezellige coupé en tergend lang duurt in het gezelschap van een stel schreeuwlelijken, heb ik me stierlijk zitten ergeren aan een tweetal luidruchtige heren. Een walkman had ik niet bij me, het boek had ik nog niet gekocht en tegenover me zat geen sappige dame om me gedurende de treinreis mee te vermaken. Een weldenkende man moet dan dus zijn vertier zoeken in een andere verheffende bezigheid. Zo kwam ik er dus gistermiddag toe een stuk of vijf gezellige, maar anonieme briefjes aan mijn medemens te schrijven. De strekking van de briefjes is niet zo van belang (ik zou zeggen, probeer er een te pakken te krijgen als je écht graag wilt weten waarover ze gaan), maar ik heb ze met veel plezier in wat boeken in Utrecht verstopt. De Utrechtenaar die bladert in "Het boek met alle antwoorden", zal blij verrast zijn te ontdekken dat de vraag "Ontmoet ik ooit de man van mijn dromen?" met het boek verrassend eenvoudig beantwoord kan worden…