Aanvankelijk zag ik er wel tegenop, maar toen we eenmaal in die benauwde metalen buis zaten, viel alles me mee. De buis leek ineens minder benauwd, de stoelen waren best comfortabel en eenmaal in de lucht bleek Amélie vliegen helemaal niet zo afschuwelijk te vinden. Ze trapte volledig in mijn geruststellende afleidingsmanoevres en keek vol ontzag naar buiten, naar de kleine huisjes en de grote propellor. En door mijn pogingen het vliegen voor haar leuker te maken, zakte mijn eigen zorgen ook wat weg.
In Nicaragua had ik al eens een uur in een minuscuul vliegtuigje gezeten. Daarbij vergeleken was een ritje van 16 minuten in een Twin Otter een luxe ervaring in een oase van ruimte. De twee propellors gaven me een prettig gevoel van redundantie: er kon hier iets stuk gaan zonder dat de consequenties meteen onoverzichtelijk afschuwelijk zouden zijn. Daartegenover stond wel dat het geraas van die twee motoren absoluut oorverdovend was. Ofschoon ook Milú het vliegen niet bezwaarlijk vond, ben ik er zeker van dat ik haar babygekrijs niet boven het gebulder van de vliegmachien uit zou hebben gehoord.
Het is een cliché te zeggen dat iets een cliché is, maar toch werkelijk zo is. Dus ik zal mij niet verontschuldigen en enkel mijmeren over de heerlijke ervaring die het is om de wereld via je kind weer als een kind te ervaren. Door Amélie te overtuigen dat we in een echt vliegtuig zaten, door te constateren dat de propellor supersnel ronddraait, door hardop af te vragen wat een vliegtuig dat rijdt en niet vliegt nu eigenlijk onderscheidt van een auto, door kinderlijke naïviteit voor te wenden voelde ik me ook werkelijk anders en nieuw. Er wordt gezegd dat een grimas opzetten, zelfs zonder het te menen, je toch wat vrolijker maakt. Dat geldt, meen ik, ook voor doen alsof je weer een kind bent.
Vier vluchten verder, korte en lange, zijn we allemaal weer veilig thuis. Ik snap waarom Johannes Paulus II de grond altijd kuste na een vlucht. Hoe vurig ik Amélie ook probeer te overtuigen van de lol van vliegen, voor mij blijft het een levensgevaarlijke onderneming. Met een zelfde dubbele moraal zal ik haar later leren fietsen, vertellen over de liefde en aanmoedigen vooral eerst een grote reis te maken, alvorens een regulier bestaan op te bouwen. Het is jezelf voor de gek houden en daardoor overtuigen, iets onbevangens terughalen dat bijna weg was geweest.