Een knalgeel t-shirt had hij aan, mijn Leitmotif. Denk dan niet aan kanariegeel of het geel van de zon. Nee, fluorescerend geel. Wat de man bezielde is me een raadsel (en waarom heeft niemand hem tegengehouden toen hij dat monsterlijke stuk textiel kocht?), maar voor één dag was hij mijn rode draad.
Tussen twee ontmoetingen met de man in ’t geel door heb ik weinig bijzonders gedaan. Of dat wil zeggen: op het oog. Ik heb een omelet gegeten en een paar pilsjes gedronken, wat rondgebanjerd en mokkaijs gegeten. Ik heb in het zonnetje gezeten en naar kleine eendjes zitten kijken. Het is het kleine geluk dat niemand op zou zijn gevallen, had ik het niet met iemand gedeeld. Op zulke dagen word ik gedwongen aan mezelf te twijfelen: is het wel enkel de zon die me zo doet stalen? Glimlach ik alleen bij de aanblik van voorjaarsschaduwen en groen lenteblad?
Voor mij is het leven een grote dans: dan eens snel en energiek, dan melancholiek en ingetogen en bij uitzondering zwoel en passievol. Sommige dansen kun je alleen doen. Ik ken mensen die line-dancen. Het is vast heel leuk en misschien zelfs nog wel aangenaam om naar te kijken, maar het is niet de dans die ik wil dansen. Nee. Kom lief, laten we dansen…