Een mens zou z’n intuïtie vaker moeten volgen. Had ik dat ook maar gedaan. Het had me een kwetsuur gescheeld. Wat ik vermoedde was inderdaad waar: Merlijn is in de tussentijd verkikkerd geraakt op die andere jongen. Die jongen die ze 2 weken voordat ik haar uitvroeg heeft leren kennen. Ik heb haar natuurlijk gezegd dat ik haar het beste gun, maar ik ben er nog niet zeker van of ik haar vannacht in mijn dromen niet zo spiezen, martelen, folteren, treiteren en zieken. Het zou een zinloze wraakgedachte zijn, maar je moet toch wat.
Als ik me bedenk dat 2 weken het verschil kunnen maken tussen een leuke tijd en een cynisch tekstje in een dom weblog, dan kan ik bijna niet anders dan lachen (zelfs door mijn droefgestemde wangen heen). Misschien moet ik nog eens in conclaaf met onze schepper, want hij flikt me te vaak van dit soort grapjes. Wat is de boodschap? Kennelijk moet ik hiervan leren dat praatjes leuk zijn, maar dat alleen handelen iets klaarmaakt in deze wereld. Eikel.
Dat laatste meende ik natuurlijk niet. De schepper beledigen zou hoogst onverstandig zijn. Ik ken wel mensen die me daarvoor al in het aardse bestaan zouden straffen. Laat staan wat Petrus met me doet als hij me na mijn verscheiden treft voor de hemelpoort. Die stuurt me regelrecht het vagevuur in, hoogstwaarschijnlijk met het verzoek me te melden bij de afdeling godslasterlijken. Dus als het helpt: sorry, ik meende het zo niet. Ik ben alleen wat in de war.
Ik ga slapen. Typen helpt niet. Ik sla mezelf wel 3 keer therapeutisch voor de kop. En als dat niet helpt, neem ik gewoon mijn vitamine C tablet: dat helpt tegen alles. Dag Merlijn…