Dat is nou typisch iets voor mij. Als het nieuw is, is het leuk. Doe ik het heel enthousiast. Maar al snel, zeg na een week of twee, dan komt de klad erin. Zo gaat dat met dit log ook. Het leek me zo leuk om dagelijks iets te schrijven. Iets gezelligs en iets huiselijks. Nou moet ik je bekennen dat ik me ernstig heb afgevraagd wie er op mijn boodschappenlijkstjes en beslommeringen zit te wachten, maar dat terzijde.
Het is alweer bijna een week geleden dat ik iets geschreven heb. En in de tussentijd is er eigenlijk ook niet zoveel gebeurd. Na het goede gesprek vrijdag heb ik zaterdagavond lekker gedanst. Rita van de Salsales was mee. Dat was gezellig en ik hoop werkelijk dat zij daar ook zo over denkt. Zondag ben ik vergeten en maandag was een gewone dag werk .
Maandagavond heb ik gezwommen en daarbij aangenaam gesproken met een aantrekkelijke jongedame. Volgens Michelle mag ik niet zo passief zijn te denken dat het nooit wat kan worden. Laat me daarom, mijn bijgeloof ten spijt, gewoon maar de wens en het voornemen uitspreken dat het wat wordt. Volgende week maar eens haar naam vragen, dan wordt het wat concreter…
Dinsdag ge-Rock&Rolld. Wel flink door m’n rug gegaan bij het gooi en smijtwerk, maar ach. Moet kunnen he. Wat stijfjes gisteren met salsadansen. Moet maar kunnen. En vandaag weereens een dag hard gewerkt. Dat is wel weereens verfrissend.
Michelle (hoi) heb ik van de week trouwens veel gesproken. Perikelen. Ze vroeg zich nog af of ik dat erg vond, steeds maar praten met mensen met liefdesverdriet. Naar eer en geweten heb ik haar gerustgesteld. Het werd een heel interessant gesprek waarin ze me onder andere op het hart heeft gedrukt toch vooral niet bij voorbaat van alles het slechtste te denken. Raar, want ik dacht dat ik toch wel tamelijk optimistisch was. Leerzaam.
Ik houd op. Eigenlijk kan ik niet helder denken door het bier. Een halve liter en mijn verstand is weer gevlogen. Treurig. Je kunt wel zien dat ik nooit een goede student geweest ben. Teveel hoge cijfers en te weinig resistentie tegen bier…