De afgelopen drie werkdagen heb ik op cursus gezeten. We worden omgeschoold. Op zich nuttig en daar het mijn eigen idee was, mag ik er verder niks naars over zeggen. En het is ook eigenlijk helemaal niet naar. Het kost alleen heel veel energie. Niet omdat het zo moeilijk is of omdat het tempo zo hoog ligt, maar vooral omdat ik niet zoveel zitvlees heb. Een hele dag stilzitten en opgesloten zitten in een lokaal, dat is eigenlijk niks voor me. Op dagen als deze merk ik hoeveel ruimte ik nodig heb.
De docent droeg geen ringen. Hij doet me sterk denken aan een kennis van me. Iets van medelijden roept hij in me op. Als ik zo naar hem kijk, zonder ringen en op dieet, dan ben ik bang dat hij misschien niet gelukkig is. Hij vertelde me dat er veel tijd in het werk gaat zitten. Trainingen voorbereiden vergt meer tijd dan eigenlijk beschikbaar is. En hij is een perfectionist. Ik zou hem eind 30 schatten. Ja, zoiets. Misschien heeft hij ook wel medelijden met mij. Ik, die de hele middag onrustig zijn verhaal aanhoor, met de benen op tafel of in een of andere ongemakkelijke pose geperst. Aan mijn hand evenmin een ring van een geliefde. Enkel die van een overleden vader.
Medelijden is geen constructieve emotie. Als ik er zo over nadenk kleven er meer na- dan voordelen aan. Compassie is zelden zuiver. Leedvermaak ligt op de loer. Stiekem is het fijn om een deel van je eigen misère op een ander te projecten en daar dan medelijden mee te hebben. Indirect krijg je dan steun voor je eigen sores. Nou ja, misschien zoek ik er ook wel teveel achter. Het is niet zo belangrijk. Volgende week, als ik weer cursus heb, zal ik proberen m’n vooroordelen en oneigenlijke schuldgevoelens achterwege te laten.