Gisteravond had ik mijn date. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik me uitstekend vermaakt heb. Maar wat nou zo raar is: als ik me nou afvraag wat ik ervan vond, dan weet ik het niet! Op voorhand had ik verwacht dat ik exstatisch of teleurgesteld zou zijn aan het eind van de avond. Maar in plaats daarvan: apathie!
Wat raar! Misschien komt het gewoon omdat ik moe ben. Het was nogal spannend (om een of andere reden maak ik me altijd om de verkeerde dingen druk, zoals iedereen) en dat zal wel aan me gevreten hebben. Zij was ook moe tegen de tijd dat we ons kamp opbraken.
Misschien moet ik even m’n gedachten verzetten. Of met Michelle bellen. Die heeft er vast wel wat over te zeggen.
Weet je wat ik nou zo raar vond? We hadden een ontzettend gezellige avond. De hele avond hebben we over van alles en nog wat zitten keuvelen. Maar ze heeft me zowat niks gevraagd! Misschien ben ik raar, maar ik loop over van vragen als ik iemand wil leren kennen. Was ze dan zo nerveus? Of is het iets van leeuwen? Misschien doen alles schooljuffen dat wel.
Ik heb er een apart gevoel bij. Toen we een uurtje zaten te praten begon ze ineens over iets raars. Iets wat ik me jaren geleden weleens heb zitten afvragen. Een existentiële vraag die waarschijnlijk iedereen zich weleens gesteld heeft: ziet iedereen de kleuren die ik zo mooi vind op dezelfde manier, of is wat voor mij er als rood uitziet, voor een ander paars? Ze begon er totaal onaangekondigd over. Ben ik dan raar als ik dat als een soort teken zie? Kleur zegt veel over mensen. Ze houdt van rood, zoals ik.
Waarschijnlijk verdwijnt dat apathische wel weer. Ben heel benieuwd wat er dan overblijft. Angst, liefde, vriendschap, desinteresse? Als ik nou een hondje was geweest, had ik niet zoveel vragen gehad. Dan had ik aan haar kont gesnuffeld, geconcludeerd dat alles daar dik in orde was en er bovenop gesprongen.
Ze wil mensen eerst beter leren kennen voordat ze iets met ze begint. Vind ik een volstrekt redelijk en aimabel standpunt. Ik geloof dat ik er ook zo over denk. En toch. Had ik haar niet een afscheidskusje moeten geven?
Grappig. Twee lange benen en een paar mooie ogen en elke man verandert – hou oud ook – weer in een pukkelige puber. Ik ga me in een hoekje stil zitten schamen. En als ik dat gedaan heb… dan bel ik Michelle maar…