Vandaag is de vijfde dag van de cursus. Ik ben het zat. Buiten is het weer schitterend, binnen staan computers. Mijn platte scherm biedt nu ook uitzicht op het Internet. Geen goede zaak. Kon ik eerst mijn aandacht nog wel bij de les houden bij gebrek aan sterkere prikkels, nu word ik doorlopend verleid door miljarden pagina’s ruis. Waarom kost het me zoveel moeite om bij de les te blijven? Is het vanwege de gortdroge stof? Misschien ben ik gewoon op mezelf uitgekeken.
Mijn gedachten dwalen doorlopend af. Zoveel mooiere dingen om aan te denken. Het zonnetje schijnt, voorjaar is op komst. Heimelijk een verlangen naar romantiek en intrige. Ik zou een maand vrij willen zijn om van het leven te genieten. Enkel van het leven genieten… Volgende week 4 dagen cursus. Misschien moet ik me ziek melden?
Op dit moment had ik in de auto kunnen zitten met een mooie vrouw. Rijden door een Italiaans landschap. Dak open. Genieten van onleesbare bewegwijzering, zacht spinnen bij het genot van zoveel onbekends. Links van me zit geen vrouw. Ik rijd liever zelf. Rechts van me een lege plek. Al uren kijk ik naar het zelfde grasveld. Een Iers grasveld uit Redmond. Hoe lang duurt deze kwelling nog?
In Australië is een reuzenpad ontdekt. Zo groot als een kleine hond. Uiterst giftig ook. Mensen zijn er in vele soorten en maten. Ik vraag me af hoeveel het er precies zijn, maar ik geloof werkelijk dat het aantal verschillende ’types’ niet zo heel groot is. Je hebt sprinkhanen, labradors, hyena’s, uilen, neushoorns, hazen en konijnen, en de voortreffelijke papavers. Er zijn er vast nog meer, maar er is geen tijd om daar verder over te dagdromen: een strenge blik vanuit Australië dwingt me nu toch eindelijk eens mijn oefeningen te gaan doen…