Er hangt hier een zweem van inspanningsvocht. De jongens naast ons zijn hard bezig hun persoonlijke highscores te verbeteren en dat ruik je. We zitten in een Internetcafe in Dak Glei, ergens halverwege de middle of nowhere en de beschaafde wereld. Judica noemt het ‘The Valley of Beauty’. Het is hier echt prachtig.
Het eerste deel van onze route van Pleiku naar Dak Glei was snelweg, snelweg, snelweg. Een tamelijk drukke route en niet echt heel mooi. Ons oorspronkelijke doel was om naar Plei Can te rijden, maar we hadden de wind goed mee en kwamen daar al voor de lunch aan. Wel even een lekker broodje gesnackt, maar daarna toch nog maar even het gas erop. En dat werd beloond!
Vanaf Plei Can werd de weg steeds mooier. We waren in een heuvellandschap beland en waanden ons ’ The King of the Road’. Niemand te bekennen en prachtige wegen. Veel bochten en na elke wending weer een nieuwe verrassing. Soms werd ons de adem benomen door een nieuw uitzicht op de vallei, andere keren stonden we opeens oog in oog met een authentiek (nee echt!) dorpshuis, compleet met rieten puntdak en op palen.
Hier in Dak Glei is het leven echt anders, zo anders hebben we het nog niet meegemaakt. Het is hier rustig, de mensen zijn… anders. Eigenlijk is het net alsof we in Bulgarije zijn aangekomen. Bergen, rivieren en relaxte mensen.
Onderweg hebben we nog wat belangrijke knopen doorgehakt. Oorsponkelijk was het plan om via de Ho Chi Minh route direct door te rijden naar Hue, maar na bijna een week op de weg zijn we toch eigenlijk wel aan een pauze toe. En wat wil het ‘toeval’: Hoi An ligt op een dag reizen hiervandaan.
Natuurlijk zijn we in Hoi An al lang geweest, hebben we er niets nieuws te verwachten en zijn de stranden bekend terrein. Prachtig, precies wat we nodig hebben! Als de wegen meezitten liggen we morgenmiddag weer lekker in het zwembad. De dag daarop vullen we dan in met fruitshakes, pootje baden en een paar bezoekjes aan bekende adressen. Direct ook een goed moment om onze was te laten doen. Sommige kledingstukken zijn namelijk als zodanig niet meer herkenbaar en kunnen best een opfrisbeurt gebruiken.
Na Hoi An gaan we dan verder richting de DMZ, het gebied waar in de Amerikaanse oorlog het heftigst is gevochten. In die streek bieden motorrijders tours aan; misschien wil er eentje ons wel op sleeptouw nemen. En daarna… het ruime sop van Laos in, hopelijk met onze motors en net als nu zonder touristen.