Bah. Vandaag was echt een klotedag. De eerste werkdag ooit dat ik niet alleen het gevoel heb niks gedaan te hebben, maar dat het ook zo is! Wat een ellendige sfeer op het werk. Meneer Joker was de enige die met een blij gezicht rondliep. De rest was somber, gedemotiveerd en liep te schimpen op de Joker. Wat een eikel is die vent ook.
Dansen ging ook niet zoals ik wilde. Het vreet allemaal aan me.
Vanavond – ik had net een tijd lang met Michelle zitten bellen – realiseerde ik me ineens dat afgelopen donderdag weer zo’n keerpunt was. Zo’n moment dat je tegen de lamp loopt, dat je luchtbel van illusies wordt doorgeprikt en je weer helemaal opnieuw moet beginnen met bellenblazen.
Donderdag was echt een schok. In een keer werd ik van alle kanten met m’n neus op de feiten gedrukt. Alsof ik uit een droomwereld ineens in het vagevuur terecht gekomen was. Zo voelt het nu althans, vorige week leek het allemaal niet zo belangrijk.
Ik begin ook te vermoeden dat mijn ziek zijn dit weekend er verband mee houdt. Al die nep, die opgekropte spanningen en die desillusies. Dat moet er op een gegeven moment gewoon uit. Als koud zweet en woeste dromen, in dit geval.
Strakjes kruip ik onder de wol. Misschien somber ik nog wat. En dan hoop ik dat het morgen weer mooi weer is en er weer wat te lachen valt.
Salut.