Inmiddels wonen we alweer bijna drie weken in Barneveld. De tijd is omgevlogen. En elke dag dat we langer in dit huis wonen vervagen onze herinneringen aan de reis verder. Vandaag kwam ik een mandje met frutsels tegen. Terwijl ik het mandje leegruimde, kwam ik allerlei reisspulletjes tegen. Twee vlaggetjes die van m’n tas gevallen waren, een Aziatisch treinticket, een portemonnaie met Indonesische Rupiah, mijn rode doosje met speldjes. Tastbare bewijzen van een droom.
Judica lijkt inmiddels weer helemaal beter. Wat ze nou precies had, is niet duidelijk geworden. Ze is in het Havenziekenhuis binnenstebuitengekeerd, maar daar kwam maar weinig uit. Een opmerkelijke uitkomst was er wel: de labuitslag gaf aan dat ze de ziekte van Pfeiffer gehad heeft, al was niet duidelijk hoe lang dat geleden zou kunnen zijn. Maar goed, we zijn blij dat het niets ernstigs is gebleken. Het blijft natuurlijk een tikkeltje verdacht dat die gekke zwellingen zomaar gekomen en zomaar verdwenen zijn, maar we proberen er mar niet teveel achter te zoeken.
Ons huis is inmiddels grotendeels op orde. Langzaam maar zeker vullen we met bezoekjes aan de plaatselijke Aldi en AH onze voorraadkast weer aan. Heel gek, maar de eerste week hadden we geen zout in huis en we hebben het amper gemist. Gisteren rook het huis naar versgebakken muffins en nu de gordijnen gewassen zijn is de lucht van broccolisoep weer volledig het huis uit. Allemaal nieuwe en tergelijkertijd ook heel vertrouwde geuren. Om Azië een beetje bij ons te houden, probeer ik zo nu en dan kleine Thaise maaltijden te koken.
Judica en ik zijn inmiddels ook weer hard op zoek naar werk. Voor mij gaat dat makkelijker dan voor Judica. In de IT is veel werk en ik heb inmiddels dan ook al het een en ander aan sollicitatiegesprekken achter de rug. Dat is tegelijkertijd leerzaam, maar ook confronterend en zeker heel vermoeiend. Ik ben niet bezorgd of ik aan een baan zal komen, maar het is wel zaak om heel kritisch een baan te kiezen waarmee ik de komende jaren goed zit. Hopelijk kan ik komende week de knoop doorhakken. In de tussentijd heb ik een freelance baan waarmee ik voor wat vers beleg op brood kan zorgen. We willen onze spaarcentjes ook niet al te snel opmaken natuurlijk.
Vandaag hadden we een dag helemaal vrij. We zijn bijtijds opgestaan, de auto in gesprongen (hij doet het inmiddels alweer wat beter nu de bougiekabels zijn vervangen) en terwijl we de wandelende kerkgangers gadesloegen naar de Hoge Veluwe getogen. Daar wonen we nu zo fantastisch dichtbij! De wandeling was verfrissend. Het was nog mooi weer; een blauwe hemel met witte toefjes. Het geurde er naar Dennenfris. Onderweg kwamen we nog een paar knalrode paddenstoelen tegen. Echt terug in Nederland.