Utrecht. Mijn gedachten vallen stil. Alleen al door het te typen komen er een heleboel fijne herinneringen boven. Mijn vingers worden stroef als ik probeer die beelden in een netje van woorden en leestekens te vangen. Misschien moet ik het maar niet proberen.
Vanavond was zo’n avond die ik niet licht meer vergeten zal. Fijne dingen gebeuren zomaar, als je ze niet verwacht. In de trein terug naar huis heb ik nog gezellig met een mevrouw zitten kletsen. Met veel moeite bedwong ik m’n behoefte om honderduit te vertellen over al het fijns van een enkele dag. Ik heb chocola met haar gedeeld. Met hazelnoten. Eerst lachte ze een beetje beschaamd. Alsof het eigenlijk niet mocht, zo’n stukje chocola aannemen. Maar over het volgende stukje deed ze al niet meer moeilijk.